Ze zaten twee tafeltjes verder. Een wat oudere, beetje sjofel geklede man, type geschiedenisleraar en tegenover hem iets wat op een geslaagde zakenman moest lijken. Iets te bruine kop, iets te protserige ring en een veel te duur pak voor zijn overgewicht. Het was een onwaarschijnlijk stel, maar de voornaamste reden dat ik me die twee nu nog zo voor de geest kan halen is het slot van het gesprek dat ik opving. … “Ja hoor, mooie vrouw”, zei de geschiedenisleraar. “Zou je met ‘r naar bed willen?” vroeg de proleet. “Kom, doe niet zo raar.” “Een normale vraag, toch? Ze ziet er lekker uit.” “Je weet dat ik gelukkig getrouwd ben?” “Wat heeft dat er nou mee te maken? Gewoon ‘ja’ of ‘nee’. Zo’n moeilijke vraag is het toch niet?” “Mijn leven is niet zo zwart-wit als dat van jou.” “O, jij bent van ‘vijftig tinten grijs’ zeker, haha! Mij kun je alles vragen, ik heb niks te verbergen.” De oudere man zuchtte. Er was blijkbaar iets wat die twee bond, anders was hij waarschijnlijk allang vertrokken. “Het heeft niets met verbergen te maken. Sommige dingen zijn te complex om met ‘ja’ of ‘nee’ te beantwoorden. Sommige vragen kun je niet met ‘ja’ of ‘nee’ beantwoorden.” “Onzin! Noem mij maar simpel dan, maar je kunt mij alles vragen.” Ik zag iets veranderen in de houding van de oudere man. Alsof er een grens was bereikt en hij in plaats van de verdediging nu voor de aanval koos. “Alles?” “Alles! Ik antwoord wel hoor. Ik heb niets te verbergen.” “En alleen ‘ja’ of ‘nee’. Geen ‘ja maar’ of ‘nee tenzij’? Hier, waar iedereen meeluistert?” De man keek nu voor het eerst om zich heen en zag dat bijna alle kroegbezoekers in stilte naar hun tafeltje keken. Hij sprak ons direct toe. “Ja hoor, heb ik geen probleem mee.” De oudere man nam nog een slok van zijn bier alsof hij zijn stem wilde smeren. “Ga je nu eindelijk stoppen met het seksueel misbruiken van je dochtertje?” Voor de man opstond en het café verliet, kon je secondenlang een speld horen vallen. Ik heb geen ‘ja’ of ‘nee’ gehoord.