“Bergen hooi en een veel te klein vorkje. Hoe meer gespietst, hoe groter de berg”. Jakob keek haast door me. Zijn donkere ogen, als kanonskogels, priemden. Hij zag er op een obscure manier angstaanjagend uit en toch was ik niet bevreesd. Jakob was mijn maat, nog van toen we ukkies waren. Na onze studieperiode was er dat knagende besef dat de speeltijd voorgoed voorbij was, er werd veel van ons verwacht. Ook hij had vrij snel een job gevonden, hij was begiftigd met vele talenten. Het nieuwe leven kwam niet met een handleiding, het was een zoektocht. Ik vond vrij snel de weg, een huis met tuin en enkele jaren later een stel schattige koters. Hij verloor zichzelf in de jungle. Paperassen, rekeningen, plichtplegingen, aanmaningen, leven op het ritme van de klok. Ik kwam het allemaal via-via te weten. Zonder reden was er zeven jaar radiostilte. Ik antwoordde ‘ja’ op de eerste vraag die hij me na al die tijd stelde. “Wil je getuige zijn op mijn trouwpartij”. De vrouw van zijn leven kon hij niet laten lopen. Hij had energie te over. Weken aaneen leek hij nauwelijks te slapen. Hij propte elk uur vol, probeerde zijn wensdromen te realiseren in de geborgenheid van de nacht. Na anderhalve maand stortte hij de eerste keer in. Ik dwong hem te rusten. Mijn advies volgde hij slechts kortstondig op. Hij knutselde vlijtig voort tot de vermoeidheid hem weer een halt toeriep. Zijn eerste kind werd vernoemd naar een van de vele artiesten waar hij naar opkeek. Slapen deed hij onregelmatig, het kind bepaalde de nachtrust. Ook de job eiste steeds meer van hem, druk legde hij zichzelf op. Het boetseren van dromen dreef hem verder naar de waanzin. Steeds meer op minder tijd… Soms is één leven niet genoeg om alles te realiseren.