Vandaag zocht ik Andrea op in het ziekenhuis. Ze lag zo plat als een theedoek. Ik had pure chocolade meegenomen, negentig procent cacao, maar ook dat eet ze niet. Toen ik haar voor het eerst echt aankeek, glansde d’r gezicht en draaiden haar ogen. Ik stond voor de soeppannen en greep haar beet voor ik het wist. Als een slang die een hapje grijpt - mijn Martin kijkt vaak naar films op National Geopgrahic - maar zij was bepaald geen hapje. Ik hield haar niet, uiteindelijk. Daar lag ze, met die dunne benen en zware schoenen. ‘Moet jij werken vanavond? Heb je wel gegeten?’ vroeg ik. ‘Wortelsalade.’ ‘Wijffie,’ zei ik. ‘Denk na. Je staat op het podium! Onder gloeiend hete lampen. Je wordt gesmoord als er geen vet op je zit.’ De jongens hier moeten altijd een ‘bodempje leggen’ voor ze optreden. Zodra ze mijn kantine binnenstappen, snuffelen ze naar etenslucht. ‘Wat heb je vandaag, Denies?’ Andrea had haar eigen bakje eten. Alsof zij beter kookte dan ik. Eén keer wilde ze appels, maar alleen onbespoten. Ik wreef het roestvrijstalen aanrecht maar eens op, dat houdt zo’n gesprek lekker kort. ‘Daar ligt fruit. Bij twijfel niet doen.’ Na de valpartij bood ik haar kippensoep aan, brood en yoghurt. Nee, nee en nee. Andrea at geen bewerkt voedsel, zei ze. Gekookt of ingeblikt eten vond ze vergif. Ze at ook geen vlees, want ze wilde geen dieren doden. ‘Oermensen aten ook vooral groente en noten.’ ‘Oermensen werkten niet tot middernacht in een cabaretcafé’, zei ik. ‘Jammer voor hen’, vond Andrea. ‘Cabaret is vrijheid. Je mag alles zeggen en om alles lachen.’ Maar niet alles eten. Ik mag haar wel. Ze is een topper, hoor ik. Een meisje dat ademloos messcherpe grappen vertelt en alles in de zaal ziet. Ze doet me denken aan zo’n vogeltje dat zijn vleugels razendsnel beweegt en de hele dag nectar drinkt omdat hij veel energie nodig heeft. Nu ligt ze in het Maria Gasthuis. Als ze nog meer afvalt, krijgt ze voedsel door een slangetje. De hele dag door.