Lid sinds

11 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hart

1 juni 2015 - 14:37
Ze loopt door de grashalmen en kijkt naar de bloemen waarmee de weide wordt opgefleurd. Haar hart bonst harder bij het zien van de wilde paarden die wat verderop staan te grazen. Ze versnelt haar pas, valt en tuimelt voorover. Ze wil omhoog kruipen, maar haar aandacht wordt weggetrokken. Verbaast kijkt ze naar het elfje dat zich boven op de paardenbloem bevindt. Ze knippert en wil haar ogen niet geloven. 'Ben jij een elfje?' mompelt ze zacht. 'Geloof je in sprookjes?' 'Huh, nee.' 'Dan ben ik geen elfje.' ‘Maar, ik zie jou toch?’ ‘Ja, maar je gelooft niet in sprookjes. Hoe kan ik dan mogelijk een elfje zijn?’ Haar hersenen kraken, maar begrijpt niets van de woorden van het elfje. Ze knippert met haar ogen en het elfje is weg. ‘Ben ik nu gek geworden?’ vraagt ze zich verbaasd af en loopt hoofdschuddend weg. Thuis begint ze haastig de zolder te doorzoeken. Een uur later wordt haar geduld beloont. In haar handen houdt ze een dik boek vast. Ze blaast het laagje stof van de kaft en leest sprookjes van de gebroeders Grimm. Slaat het open en begint driftig te lezen. Dagen later slaat ze met een zucht het boek dicht en loopt naar buiten toe. Haar omgeving lijkt veranderd te zijn, maar hoe ziet ze niet. ‘Hallo,’ zegt een zachte piepstemmetje, die van laag lijkt te komen. Ze kijkt naar beneden en ziet een trol staan. ‘Jij, jij, bent een trol,’ stottert ze. ‘Geloof je dan in trollen?’ Ze kijkt diep in haar hart en even later knikt ze driftig met haar hoofd. De wereld om haar heen begint spontaan te veranderen. ‘Welkom terug prinses Lilly.’ Verbaasd kijkt ze naar hetzelfde elfje als ze een paar dagen geleden had gezien. ‘Jaren geleden ben je bij ons weg gegaan. De mensen wereld in. Daar stopte je met geloven in ons en daarmee verdween je uit de wereld waar je geboren bent.’ Ze voelt haar lichaam vol warmte opvullen. Het gemis dat ze al die tijd bij zich had gedragen, was verdwenen als sneeuw voor de zon. Ze was thuis.

2 juni 2015 - 8:31
Ze loopt door de grashalmen en kijkt naar de bloemen waarmee de weide wordt opgefleurd. Haar hart bonst harder bij het zien van de wilde paarden die wat verderop staan te grazen. Ze versnelt haar pas, valt en tuimelt voorover. Ze wil omhoog kruipen, maar haar aandacht wordt weggetrokken. Verbaasd kijkt ze naar het elfje dat zich boven op de paardenbloem bevindt. Ze knippert en wil haar ogen niet geloven. 'Ben jij een elfje?' mompelt ze zacht. 'Geloof je in sprookjes?' 'Huh, nee.' 'Dan ben ik geen elfje.' ‘Maar, ik zie jou toch?’ ‘Ja, maar je gelooft niet in sprookjes. ....
Als je zoveel grammaticale fouten maakt, haak ik als lezer snel af. Ik zou graag zien dat je de d's en t's verbetert. Dan lees ik het nog een keer, Oké?

Lid sinds

11 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
3 juni 2015 - 21:41
Olaf ik hoop dat het nu wat beter is. Bedankt voor de opmerking. Zelf ben ik heel slecht in grammatica. Ik zal er binnenkort maar eens echt aan gaan werken. Dat iemand de fouten laat zien helpt me wel. :-)

6 juni 2015 - 10:23
Zoals beloofd heb ik het herlezen. Ik vind het een leuk verhaal. Lekker vlot geschreven. Zeker omdat je het in de tegenwoordige tijd schrijft. Blijf schrijven :thumbsup: Je gebruikt alleen teveel dezelfde woorden. Drie keer verbaasd (Dat is met een d) twee keer driftig. En deze zin is heel krom: Verbaasd kijkt ze naar hetzelfde elfje als ze een paar dagen geleden had gezien. Verbaasd kijkt ze naar hetzelfde elfje DAT ze een paar dagen geleden had gezien.

Lid sinds

9 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
6 juni 2015 - 16:57
Ze wil omhoog kruipen, maar haar aandacht wordt weggetrokken.
Dit vindt ik een kromme zin. Misschien beter zoiets als: Ze wil omhoog kruipen maar vanuit haar ooghoeken ziet ze iets bewegen. 't is maar een suggestie. Verder een leuk en vlot verhaal.