'Het mooie van bij een gemeente horen is dat er altijd iemand is om je te begraven. Als het, nou ja, je weet wel, zover is.' Ik twijfelde even of ze tegen mij of tegen zichzelf sprak. Ik gokte op mezelf. 'En welke gemeente gaat dat voor u doen dan?' 'Mij? Niemand. Ik hoor nergens bij.' Ze lachte iets te hard en moest haar gebit weer naar binnen slurpen. 'Ik zie het al helemaal gebeuren, staan ze allemaal te kissebissen wie die zooi moet opruimen terwijl ik weg lig te rotten.' Ze lachte nu onbedaarlijk met haar hoofd achterover wat ik een hele prestatie achtte met haar enorme bochel en gebogen rug. 'Begrijp je? Pak ik ze mooi allemaal terug voor alle ellendige uren die ik achterin die kouwe kerk heb moeten zitten' Ze keek er zelfs kwaadaardig bij en ik zag een trein aan trieste herinneringen langs haar geestesoog voorbij trekken. 'Nou, is de kerk niet altijd goed voor u geweest? Hoe heet ie ook alweer? Dominee Kerstens?' Ze mompelde wat en balde haar reumatische vuistjes. 'Ik mocht niet trouwen.' 'Wat?' 'Omdat ik al zwanger was. Ik had gezondigd.' Haar kaken probeerde de woede alsnog weg te malen. 'Zijn we bij Jaque in de kerk getrouwd. Vond ik ook goed. Ik had niks tegen die mensen. Kwam dominee bij me langs om te zeggen dat ie het eigenlijk wel een goed idee vond. Kon ik zieltjes winnen voor onze kerk. Toen was het weer 'onze' kerk.' Het malen werd hoorbaar en ik vreesde voor haar gebit. 'Als ik dat deed, mocht ik terug komen. Maar wel achterin.' 'Maar waarom bent u niet meer bij die gemeente dan?' vroeg ik stom, maar ik wist niets beters. 'Toen Jaque stierf heb ik tegen mezelf gezegd: "Nu, ben je vrij. Nu hoef je niet meer." Na de begrafenis ben rechtstreeks naar huis gegaan en heb in de encyclopedie de onbekendste godsdienst opgezocht.' Voor het eerst glimlachte ze. 'Nu ben ik lid van de kerk van het Vliegende Spaghettimonster. Als enige.' Haar lachen ging langzaam in hikken over.