Pim, dank. Ik kijk wat in mijn hoofd (zonder pet). 8) @ Janp, waarschijnlijk wel... Ik weet het niet. Voor het eerst dat ik haiku's probeer. Ze staan los van elkaar, maar gaan crescendo de diepte in. ;) Een soort wandeling door het leven. Van het stille ontwaken naar het weidse ontdekken van schoonheid, waarna ook het bittere en het dwalende zoeken (naar waarheid?) en tot slot het verdwijnen. Zo gaat het leven soms. Maar in omgekeerde volgorde kan ook zomaar :) Misschien wel beter.

Marcker, het zijn zinnen (in de zinnelijke zin van het woord) die ik probeer te verwoorden, maar of het haiku's zijn? Ik heb er nog geen ervaring mee. Wel luister ik meestal naar beelden en probeer ik geur te voelen en te proeven. Dank voor jouw fijne reactie!

Dag Woodpecker, 1. Kunnen horen hoe stilte klinkt; inderdaad de voldoening van rust. :) 2. Meeuwen die koorddansen op de glinsterende horizon (daar waar de zee de bocht om gaat) was het beeld dat ik voor me zag. Het beeld van de meeuwen die aan het einde van de zee dansen is ook de metafoor (daar waar je je doel bereikt voel je je vrij, kan je dansen). Dank voor je mooie verwoording van hoe ik het bedoelde... 3. Is moeilijk omdat ik met dit stukje, door een dubbele betekenis van de woorden 'lof' en 'naar', twee kanten op ga. De zintuigelijke waarneming is de letterlijke smaak van lof, de groente (die in mijn beleving bitter is), en de smaak (beleving) van iets naars dat niet verwoord kan worden. Het tevergeefs zoeken naar dat duiden voelt als dwalen. De metafoor: een bittere of nare ervaring in je leven die je (nog) geen plek kan geven. Maar de smaak kan ook het gevoel zijn van de lof(spraak) waaraan niet voldaan kan worden, de smaak naar 'iets wat ik niet vind'. Een dwalende zoektocht naar die dansende meeuwen misschien? 4. :lol: het dropwater van vroeger, dat past toch prima? Ik kreeg het vroeger, o.a., als een soort medicijn voor als ik weer eens astmatisch allergisch ingestort was. Wat een zege dat een mens daar overheen kan groeien! Maar ik kan je verzekeren dat het voelde alsof je in een zwarte diepte getrokken werd bij zo'n aanval. En dan lekker dropwater! Nee serieus, het beeld is een verdrinking in de kolkende golven, het gevoel van in de diepte getrokken worden waarbij je zout zeewater naar binnen krijgt (drop is zwart en, voor mij, zout. Maar dat is stom want veel mensen eten ook zoete drop). Ammoniak roept bij mij een geur van angst(zweet) op. De metafoor: een gebeurtenis die (doods)angst oproept, of een black-out. Geen excuses Woodpecker, jij weet er vast meer van dan ik. Dank voor het lezen! :{}

.

.

.

.

Nou ja, ik snap het niet, er ging iets heel raars mis met het bewaren. Het zullen de Mexicaanse rukwinden wel zijn. :eek:

Alsof ik door de mist meereis met jouw gedachten, flarden van beelden herken ik. Maar wel mooie beelden! :thumbsup:

Flarden van beelden, het heeft iets mystieks... Dank je wel voor jouw mooie reactie!

@ Nicole: het is eigenlijk niet de bedoeling dat het jouw petje te boven gaat. Dank voor het lezen (ook van de uitleg :) ) @ Lili ik probeer me op aanraden van Mili bij sterke rukwinden aan de berg vast te houden (ik blijf hier nog zo'n drie jaar, oefening baart kunst). Blij dat nummertje twee je een vrolijk beeld gaf, bedankt voor jouw reactie! @ Olaf, dank je wel voor het lezen en jouw reactie. Ik denk dat de laatste twee ook geen echte haiku's zijn, daar zal het aan liggen. Of aan mijn hoofd :confused:

@ Mili, vandaag waait het niet. Wel liep ik gisterenavond de woonkamer binnen op het moment dat er een vrouw levend begraven werd op tv. Ik was spontaan van streek. Ik denk niet dat dat de bedoeling van mijn eerste haiku kan zijn geweest, maar kreten van hulp in de vorm van vlokken inspireren me. De astmatische aanvallen zijn geen strikte noodzaak; bij elkaar genomen zouden deze haiku's ook zomaar de vier gemoedstoestanden van mijn dochter kunnen zijn tijdens het schrijven van haar scriptie. Maar dan, gelukkig, wel in omgekeerde volgorde. Er is weer rust. Dank je wel Mili, je bent en blijft voor mij ongeëvenaard. :{}

@ Anthony: dank voor jouw mooie compliment, dat vind ik een fijne gedachte! :) @ Tja: Dank je wel! De laatste: ik sta niet voor een liefelijke vijver waar een kikker in springt, maar voor een woeste zee met zwart kolkende golven. Tot zover wat ik zie. Zoals voor iemand met hoogtevrees die voor een afgrond staat, kan het op zo'n moment lijken alsof je naar de bodem getrokken wordt. Dan proef ik de zoute, zwarte golven (drop) en ruik ik ammoniak (angstzweet). Alsof die smaak en die geur zich bij de aanblik alleen al in mij verspreiden. Iedereen kan er zijn of haar eigen metafoor bij verzinnen. Voor mij is dit gevoelsmatig mijn meest zintuigelijke haiku, maar blijkbaar nogal vaag... :rolleyes: @coach Robin: Ik vind jouw interpretatie heel mooi... Het kunnen inderdaad ook twee mensen zijn. En iemand kan ook ademhalen als een krakende plank. Maar ik was, als kind, alleen in een kamer in mijn oma's huis. Het was daar zo stil (ik woonde zelf op een druk plein). Het sneeuwde buiten en de zacht neerdwarrelende vlokken gaven een beeld aan 'het stil' bij oma. Ik bleef lang kijken en alleen het geluid van mijn adem en ergens een krakende plank 'verstoorden' dat stil ('de stilte' had ik mij als woord toen nog niet toegeëigend. Daarom vind ik 'het stil' hier mooier). Vlokken geven me een ruimer beeld dan sneeuwvlokken, maar ik begrijp nu dat haiku's in zintuigelijke woorden om meer precisie vragen, het beeld komt later (zoals in mijn tweede haiku). Zijn daarom mijn derde en vierde 'haiku's' helemaal geen haiku's of toch een beetje? (Zoals ik hierboven aan @Tja schrijf is voor mij mijn vierde haiku vrij zintuigelijk. Maar dat komt misschien niet duidelijk over.) Hartelijk dank voor de leerzame opdracht, je reactie en geduld. :)

@ INfiction: Dank je wel voor het lezen en je reactie! @ Blavatski: Mooi dat je ze ziet, het is een fijn beeld! Graag gedeeld... :)