Aan de vooravond van koningsdag kijkt Valentina in de spiegel. Zij is een vrouw die al haar tanden nog heeft en ondanks wat rimpels en een enkel donker vlekje mag ze er nog best zijn. Zelfs in haar oude T-shirt. (Valentina slaapt graag in het T-shirt dat ze droeg toen ze haar eerste kind baarde.) 'Valentina, wat heb je toch een mooie glimlach,' placht Anton te zeggen wanneer ze hem wel eens krentenbollen bracht. Soms was het ontbijtkoek, maar dan zei hij het ook. Valentina kon er erg gelukkig van worden. Maar helaas was haar overbuurman nu alweer jaren geleden naar zijn laatste rustplaats verhuisd. Een hooispin was hem fataal geworden, de dorpsarts was blijkbaar niet afgestudeerd op allergische aandoeningen. De directe familie had het passend gevonden Anton in zijn geboortestad ter aarde te bestellen; het dorp waar hij zich zo aan had gehecht was hen altijd te benauwd geweest. Valentina had de plechtigheid niet bijgewoond; haar hond was die ochtend door zijn rug gegaan. 'Moet dat precies vandaag?' had ze nog gevraagd, maar de hond had geen antwoord gegeven. Willem, haar man, ook niet. Stiekem was ze hen dankbaar geweest, want wanneer ze wel eens over de stad droomde werd ze badend in het zweet wakker. Vandaag echter, zei ze tijdens het uitwringen van haar T-shirt tegen haar man: 'Willem, morgen moet het er maar van komen. De koning en de koningin komen naar de stad waar Anton begraven ligt. Het is een teken.' Sinds ze yogalessen volgt, heeft Valentina het over 'tekens'. Willem, die met groeiende argwaan tegenover de tekens van zijn vrouw staat, zei dit keer: 'Ik blijf bij de hond.' Valentina trakteert haar spiegelbeeld vluchtig op een ietwat nerveuze krentenbollen-glimlach voordat ze twee slaappillen achterover mikt. Dan opent ze vastberaden een eenvoudige koffer waarin zij ondermeer haar oranje outfit, een bus haarlak en een rol vershoudfolie legt. Nadat ze grondig als altijd al haar tanden heeft gepoetst gaat ze naast Willem liggen wachten op het werken van de pillen. Willem zegt: 'Ik wens je veel succes.' Een minuut later neemt zijn oorverdovende gesnurk de hele ouderlijke slaapkamer in bezit. Valentina staart naar het plafond. Toen haar vijfde kind een half jaar geleden als laatste het huis verliet met de woorden: 'Pa, ma, bedankt,' dacht Valentina: leefde Anton nog maar. Haar T-shirt blijft die nacht droog.