Mijn zoon is een zorgenkindje. Hij is weliswaar vijfendertig, maar heeft het verstandelijk vermogen van een twaalfjarige en zware epilepsie. Adrian gaat graag op vakantie en heeft al meer van de wereld gezien dan ik. Ik ben nooit verder gekomen dan Limburg. Met een pluimveebedrijf en een gehandicapte zoon kun je ook niet echt weg. Onder leiding van twee vrijwilligers vertrekt Adrian, samen met nog acht andere vakantiegangers naar Winterberg. Voor mij een wereldstad. Dit keer houd ik mijn hart vast, mijn vrouw is namelijk een half jaar geleden overleden en Adrian is daardoor nogal gespannen. Toen de telefoon aan het eind van de week ging, klopte mijn hart in mijn keel en wist ik hoe laat het was. Adrian lag in het ziekenhuis. Of ik hem in Duitsland op wilde halen. Wat nu? Ik en rijden, op de kilometerteller van mijn 20 jaar oude auto staat 10.000 km. Bij de organisatie waren ze heel behulpzaam hoor, die regelden van alles. Of ik eenTomtom had? Nee, nog nooit van gehoord. Een computer dan. Ja die heb ik, maar geen internet, waar heb ik dat nu voor nodig. De gsm heb ik van de organisatie mogen lenen. Gelukkig zou een vriend rijden, maar ja, ook 78. Eerst langs de organisatie voor de routebeschrijving en toen richting Duitsland. Zoveel auto's en hard dat die ons voorbij stuiven, links, rechts, doodeng, ik houd mijn stoel goed vast. Overal files, wegwerkzaamheden, omleidingen en een wirwar aan verkeersborden. Ik weet niet waar ik moet kijken en zo snel lezen kan ik het niet. Oei...afslag gemist. Verdwaald in een dorp. Een supermarkt in een benzinestation. Aardige Duitsers. Mijn zoon, die ons vanuit het ziekenhuis de weg naar het hotel wijst. Het is niet te geloven. Als mijn vrouw dit toch allemaal eens kon zien en meemaken. Winterberg vind ik veel te druk, het wemelt er van de mensen, die allemaal praten, met elkaar of door de telefoon. Auto’ en bussen rijden af en aan. Nee dat hoeft voor mij niet, maar die bergen en dat uitzicht…zo mooi...dat ik dat op mijn vijfenzeventigste nog mag meemaken.