‘Als je niet opschiet missen we de trein.’ Hoor ik de stem van mijn vriendin door de gesloten badkamerdeur. ‘Kom er zo aan,’ antwoord ik gesmoord, terwijl ik met een vochtig washandje mijn mond dep. Krampachtig negeer ik de galsmaak achter in mijn keel en draai de kraan open om de wasbak schoon te spoelen. In de spiegel zie ik mijn bleek vertrokken gezicht. Het lijkt alsof ik buiten mezelf sta en probeer me op mijn ademhaling te concentreren. Inademen door mijn neus, via de mond weer uitademen. Ik word er alleen maar duizeliger van. Amsterdam! Hoe komt ze erbij dat ik het leuk zal vinden. Ze wéét toch dat ik het liefst thuis blijf. We hadden in het dorp best een kopje koffie kunnen drinken met iets lekkers erbij. Maar het is natuurlijk onbeleefd om haar verjaardagscadeau te weigeren. Met trillende handen draai ik de dop van de tandpasta eraf. Ik wil er niet aan denken dat we eerst moeten overstappen in Utrecht, het drukste station van Nederland, en dan zijn we er nog lang niet. Alsof alles niet erg genoeg is heeft ze ook nog een verrassing op het einde. De smaak van de tandpasta verdrijft gelukkig een beetje het misselijkmakende gevoel. Ik spoel met koud water mijn mond. Met de muis van mijn hand veeg ik mijn lippen droog. Voor de laatste keer kijk ik in de spiegel. Ik zie er niet uit, pak een eyeliner om mijn ogen iets bij te werken en knijp in mijn wangen. Laat het gewoon over je heen gaan, probeer ik mijzelf te kalmeren, als ik de deur van het slot draai. Zo erg kan het niet zijn. Vanavond ben ik gewoon weer thuis. Mijn hart bonst in mijn keel. Hoe kom ik in godsnaam deze dag door!