Met mijn kont geef ik de barkruk een draai, de poten krassen kort over de vloer. Het dorpsplein is op de schaduw van de scheve kerktoren na, leeg. Ik draai me weer om. Sientje poetst de koperen tap. 'Zeg, Sien. Waar blijft Gerrit?' Ze haalt haar schouders op en poetst verder. In stilte drink ik mijn borrel, de grote wijzer op de klok achter de toog trilt naar de drie. Kwart over vijf al, denk ik, en Gerrit is er nog niet. Dat is nog nooit gebeurd. Dan hoor ik de dieselmotor van zijn trekker. Sientje knikt. 'Daar zal je hem hebben.' Het gordijn bij de deur schuift opzij. Gerrit beent naar de bar, hij klemt een dik boek onder zijn arm. 'Een pils en een borrel, Sien.' Ik geef hem met mijn elleboog een por. 'Waar was je?' 'Naar het postkantoor in Utrecht.' 'Sinds wanneer ga jij het dorp uit?' Hij legt het dikke boek op de bar. 'Ik moest wel, het is binnenkort verplicht.' Sientje zet de consumpties op twee viltjes. 'Ja, ik heb erover gelezen. Als je die code niet invult, bezorgt de PTT je post niet meer.' Gerrit knikt. 'Precies, straat en huisnummer zijn niet meer genoeg. Ik moet de adresseringen van mijn hele klandizie herschrijven.' Hij slaat de borrel achterover en werkt in een paar teugen zijn bier weg. 'Het is het einde der tijden. Als in de Openbaring van Johannes. Ik zag in Utrecht de bevestiging.' Sientje buigt naar voren, ze leunt met haar ellebogen op de bar. 'Wat heb je gezien dan?' 'Een jongedame met haar als een egel. Ze droeg soldatenschoenen met groene veters en ze reed op een rode fiets.' Hij schudt zijn hoofd. 'Is het jullie niet opgevallen dat de kerktoren steeds verder uit het lood staat?'