# 53 Onafhankelijkheidsdag

Het leven is kort. Of anders gezegd; als je nu terug kijkt op het leven wat je geleefd hebt dan zie je hoe snel de tijd gaat. Sterk voor mijn geest staat nog hoe de sfeer bij ons thuis was, vlak voordat ik op mijzelf ging wonen. Die was niet best. Zeker niet nadat mijn moeder gescheiden was van mijn vader, waar ik ben blijven wonen. Ik was 18 en maakte veel ruzie met mijn vader. Hij vond dat ik mijn leven aan het vergooien was. Ik ging, in zijn ogen, te veel stappen, las te weinig boeken, draaide de verkeerde muziek. We hadden heel veel ruzie over, ja, waarover eigenlijk? Het was de bitterheid van mijn vader die verdragen moest worden, zo niet, dan kregen we ruzie. 'Zodra ik kan ga ik het huis uit en zweer dat ik nooit, maar dan ook nooit meer een voet in dit huis zet' beet ik mijn vader toe. Mijn woede uitbarstingen stimuleerde mijn vader alleen maar meer om de druk te verhogen om mij het huis uit te jagen. Dat lukte uiteindelijk. Waarom hij dat zo graag wilde is mij nooit duidelijk geworden maar ik vermoed dat het zijn onvermogen was om voor mij en zichzelf te zorgen. Ik kreeg een flat midden in het centrum van Dordrecht. Met veel pijn en moeite had ik wat spulletjes bij elkaar gescharreld om te kunnen wonen. Van mijn moeder kreeg ik een pannenset, via vrienden van mijn ouders wat bestek. Bij de kringloop tikte ik een wasmachine op de kop en bij de Ikea kocht ik een goedkope regisseursstoel. Een kleine televisie kreeg ik ook van iemand maar weet niet meer van wie deze kwam. Het leven lachte mij toe; ik werkte in de bioscoop, waar ik M&M's, ijs en cola verkocht voordat de voorstelling begon en in de pauze's van de film. Veel verdiende ik niet maar het ging net. Dacht ik. Soms liet ik weleens een rekening liggen, van de electra bijvoorbeeld. Dat haalde ik dan een maand later wel weer in. Ik kon doen en laten wat ik wilde. Ik kreeg vriendinnetjes die bij mij bleven slapen. Die liet ik dan drie dagen later zitten omdat er iets anders op mijn pad kwam wat mijn aandacht vroeg. Het stappen nam steeds grotere vormen aan. Mijn financiële achterstanden liepen daarmee gelijk op, dat wil zeggen, de gaten werden gedicht en tegelijkertijd ontstonden er drie nieuwe. Totdat de Eneco mij afsloot van electra en ik in het donker kwam te zitten. Het was het begin van veel ellende. De electra kreeg ik een maand later wel weer terug maar dan werd de telefoon weer afgesloten. Verzekerd was ik allang niet meer. De tandarts kreeg ook nog geld van mij. Mijn ouders wisten van niks. Zij vroegen er niet naar en ik vertelde hen niet hoe de vlag ervoor stond. De schulden die ik in die tijd gemaakt heb, heb ik pas veel later kunnen afbetalen. Ik werkte ondertussen op een reclamebureau waar ik redelijk verdiende. Ook toen kon ik beginnen met terug betalen, aan mijn moeder, aan mijn zus en aan instanties. De vrijheid was mij te groot, het heeft mij mijn vader gekost, die heb ik niet meer gezien. Maar tegelijkertijd; kies in vrijheid het moeilijkste pad wat je kunt vinden, de makkelijke padden zijn druk en saai, samen of alleen, en geniet!