‘Fuck de koning.’ ‘Wat krijgen we nou?’ Ik had natuurlijk wel gehoord wat mijn vriend Léon plotseling riep, maar het was zo onverwacht dat ik het niet kon bevatten. Normaal is hij de rust zelve en nooit komt er een onvertogen woord over zijn lippen. En dan dit, midden in de stad op een gezellig terrasje. Léon keek schichtig om zich heen. ‘Ik was even in gedachten. En ineens kreeg ik behoefte om te weten hoe het is als ik iets stoms zou roepen.’ ‘Oh, en hoe voelt het?’ ‘Het voelt naar niks. En de mensen vinden het kennelijk ook niks. Ze kijken niet op of om.’ ‘Of ze hebben je niet gehoord. Kan natuurlijk ook. Misschien moet je het nog eens roepen, maar dan keihard.’ ‘Nou, Ik denk eigenlijk dat het tegenwoordig heel gewoon is geworden om idiote dingen te roepen. Iedereen is druk met zichzelf bezig.’ ‘Kan zijn, maar dan nog. Het is wel een grove belediging. Lomp en onbeschaafd.’ ‘Ik vind het maar niks. Vrijheid is een goed recht, maar men moet wel grenzen kennen, toch?’ ‘Ach, er zullen altijd wel primitievelingen rondlopen die de vrijheid misbruiken. Het mag, maar het is wel een gebrek aan oerbeschaving.’ ‘Volgens mij mag het niet. Stel dat ik roep: Fuck Mohamed, of fuck Jezus Christus, of ik scheld een scheidsrechter uit met fuck you, of een politieman. Dan kom ik mooi in de problemen.’ Daar had hij een punt, vond ik. Wat doen orthodoxe christenen, of islamieten, of een beledigde scheidsrechter op het voetbalveld? Je kunt op zijn minst een gele kaart krijgen, een bon van een smeris, maar ook haatmails, mishandeling, of zelfs een kogel, of een mes in je rug. ‘Maar misschien valt het wel mee,’ vervolgde Léon. ‘Zullen we het eens uitproberen? Als we straks nou de wijk achter het station ingaan en roepen: fuck Mohamed en fuck Jezus, dan kunnen we zien hoe er gereageerd wordt.’ ‘Ben je gek geworden, Léon? Ik blijf hier lekker rustig zitten. Ik heb geen behoefte om mijn vrijheid te testen. Laten we nog maar een biertje bestellen.’