Eindelijk was de bevrijding daar. Uitgemergeld en uitgehongerd verliet Chris het kamp Westerbork. Vervoer was er niet. Daarom ging hij lopend op weg naar huis. Na uren stopte er een boer met een tractor naast hem. Die vroeg waar hij heen moest. De boer zei dat hij die kant ook op ging en bood hem aan om in de aanhangwagen te gaan liggen. Aangezien Chris de kracht niet meer had om er zelf in te klimmen, maakte de boer een tree van zijn handen. Even later gaf hij Chris een appel. Na ongeveer een uur zei de boer dat hij moest uitstappen, omdat hij een andere kant op ging. Chris kreeg een gelukzalig gevoel toen hij de kerk van zijn dorp herkende. Hij snoof diep en verbeeldde zich dat hij zijn huis rook. Nog een paar kilometer en dan kon hij zijn vrouw en kinderen weer in de armen sluiten. Toen bleef hij abrupt staan. Wat eens zijn straat was, was nu een puinhoop. Geen huis, geen vrouw, geen kinderen. Huilend liet Chris zich op de grond vallen. (Over een paar weken doe ik weer mee. Vakantie)