Ik roer door mijn koffie. De zon schijnt en langs het terras waar ik zit rijden studenten op hun fiets voorbij. Zelf heb ik als student in Tilburg de bloemetjes ook buiten gezet, maar die tijd ligt ver achter me. Nu zit ik hier op het terras waar ik vroeger vaak kwam. De koffie valt helaas tegen. In mijn herinnering was hij hier vroeger echt veel beter. Waarschijnlijk voordat ik mijn eigen espressoapparaat kocht. Ik zou me vrij moeten voelen. Ik heb tenslotte mijn banden met het verleden verbroken. Volgens mijn vrienden ligt de toekomst aan mijn voeten. Toch voel ik me volledig verloren. Als vrijheid voelt dat je de weg weg kwijt bent dan zweef ik ergens in het universum zonder Tomtom. Nadat ik vanmorgen de handtekening heb gezet onder de stukken van de rechtbank is het officieel. We zijn gescheiden. Uit elkaar, niets dat ons nog bindt, de kinderen daargelaten. Misschien dat een borrel mijn gevoel van onbehagen verdrijft. Is dit de vrijheid waar iedereen het over heeft? Is dit de vrijheid waarvoor ik mijn relatie naar de verdoemenis heb geholpen? Ruzie was het niet, nee het vlammetje was gedoofd. Jarenlang heb ik geprobeerd het waakvlammetje op te stoken, maar in plaats van heftig branden is het met een zuchtje uitgegaan De smartphone voor me op het tafeltje licht op. Op het 5 inch scherm verschijnt de foto van mijn vader. Zat ik net op te wachten. "Hoi Pa." "Ja de papieren zijn getekend." "Of ik boodschappen wil doen?" "Liever niet nee , ik zit er helemaal door..." Mijn geërgerde stem verraadt mijn emotie. "Nee ik ben niet ondankbaar. Ik ben juist blij dat ik tijdelijk bij je in huis mag wonen." Ik kijk op mijn horloge en schat in hoeveel tijd ik nog over heb om van mijn pas verdiende vrijheid te "genieten". Stel dat ik de boodschappen doe, kan ik dan binnen een uur terug op het terras zijn? Ik ben bang dat ik die borrel op mijn buik kan schrijven. "Pap, ben je daar nog?" "Ik zal de boodschappen doen." "Ja ik zal voor je koken, maak je maar niet druk."