Lid sinds

13 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#53 - Nooit meer

Die morgen had ze de neiging te blijven liggen. Wat was er nog om voor te leven? Het was voorbij. Over en uit. Amen. Ze gooide het dekbed van zich af, smoorde de lusteloosheid. Ze waste zich, grondig als altijd. De lipstick woog zwaar in haar hand, maar ze dwong zich zichzelf op te maken. Ze zou de wereld met opgeheven kin in de ogen kijken, glimlachend, kordaat. Tenslotte had ze nu tijd, meer energie ook, om andere dingen te doen, dingen waar ze al jaren niet meer aan toe was gekomen. Ze hoefde haar Inge niet meer te verzorgen. Niet meer. Ze kon, nu ze was ontzorgd, doen waar ze zelf zin in had. Wat een heerlijk vooruitzicht. Simpele dingen als een museum bezoeken, leuke kleren kopen, theedrinken met vriendinnen (zouden die haar nog kennen?). Kortom, haar eigen tijd indelen, al zou ze niet meer weten hoe dat moest. Ze kon eindelijk de regie over haar leven in eigen hand nemen. Heerlijk. Toch? Niet meer dag in, dag uit, naar het ziekenhuis hoeven. Niet meer die vervloekte geur van chemo ruiken. Nooit meer. Ze kneep haar ogen dicht. Nooit, nooit meer.

Lid sinds

9 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi verhaal, Leonardo. Wellicht nog mooier met de openingszinnen juist aan het einde.

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Een bevrijding die op twee gedachtes hinkt. Er zit muzikaliteit in je tekst als ik lees: smoorde/lusteloosheid/grondig/woog. Eigenlijk mist ze Inge enorm en doet aan peptalk.

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Leonardo, Kort en heel krachtig! Deze zin:
De lipstick woog zwaar in haar hand, maar ze dwong zich zichzelf op te maken.
Zo'n lipstick weegt bijna niets - daarom een sterk beeld.

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Het maakt me nieuwsgierig naar in welke relatie Inge tot HP staat. Knap gedaan hoe je met tegengestelde gevoelens speelt. Waarschijnlijk een fase van het rouwproces, die er volgende maand heel anders uit kan zien.

Lid sinds

9 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
De schrale troost om de zogenaamde 'herwonnen' vrijheid weegt niet op tegen het verlies, het besef dat Inge weg is. Wie Inge ook is, het verlies lijkt ondraaglijk. Ontroerend raak weergegeven. Respect.

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Indrukwekkend. Ruw, verdriet. Vrijheid is niet alleen hosanna. Vrijheid geeft verdriet, nieuwe kansen en onzekerheden. Ik voel met de hp mee. Dank je wel

Lid sinds

8 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi verhaal Leonardo. Ik vond het leuk om te lezen. Dubble gevoelens. Bevrijd van zorg, maar verdriet over verlies. Klein dingetje: kan je chemo ruiken? Als ik in het ziekenhuis ben ruikt het naar ziekenhuis.

Lid sinds

13 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Gaya - Ik ben een aanhanger (geworden) van het napalmprincipe: de lezer vanaf het begin scherpstellen. Jouw suggestie focust op een verrassende clou. @Mili - bedankt voor je fb. Ik experimenteer momenteel met name met "muzikaliteit" van de tekst die vaak subliminaal werkt in de versterking van de leesbeleving. Leuk te horen dat het deze keer heeft gewerkt. @Meta, @janp, @nyceway, @marcker, @pim - bedankt voor jullie reactie. @Olaf - bedankt voor je compliment. Chemo ruik je bij de patiënt (lichaamsgeur, ontlasting, etc) ...

Lid sinds

9 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik vind het integer geschreven. Ik sluit me graag bij de voorgaande reacties aan, want ik vind mijn woorden even niet. Leonardo, jij man van steen, ik hoop dat ik ooit kan schrijven zoals jij.

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Prachtig verwoord hoe een pijnlijk verlies toch ook een bevrijding kan inhouden :p Ik sluit mij aan bij bovenstaande reacties. Dat van die lipstick vind ik ook zeer knap.

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Die lipstick is een mooi detail en helpt goed in de meeste gevallen. De zin tussen haakjes haalde me even uit de tekst en dat vond ik jammer. De twijfel op het einde is prachtig :thumbsup:.