#53 - Nooit meer

Die morgen had ze de neiging te blijven liggen. Wat was er nog om voor te leven? Het was voorbij. Over en uit. Amen. Ze gooide het dekbed van zich af, smoorde de lusteloosheid. Ze waste zich, grondig als altijd. De lipstick woog zwaar in haar hand, maar ze dwong zich zichzelf op te maken. Ze zou de wereld met opgeheven kin in de ogen kijken, glimlachend, kordaat. Tenslotte had ze nu tijd, meer energie ook, om andere dingen te doen, dingen waar ze al jaren niet meer aan toe was gekomen. Ze hoefde haar Inge niet meer te verzorgen. Niet meer. Ze kon, nu ze was ontzorgd, doen waar ze zelf zin in had. Wat een heerlijk vooruitzicht. Simpele dingen als een museum bezoeken, leuke kleren kopen, theedrinken met vriendinnen (zouden die haar nog kennen?). Kortom, haar eigen tijd indelen, al zou ze niet meer weten hoe dat moest. Ze kon eindelijk de regie over haar leven in eigen hand nemen. Heerlijk. Toch? Niet meer dag in, dag uit, naar het ziekenhuis hoeven. Niet meer die vervloekte geur van chemo ruiken. Nooit meer. Ze kneep haar ogen dicht. Nooit, nooit meer.