Tegenwoordig kijk ik graag in de spiegel. Ik heb nu zelfs een grote passpiegel op mijn slaapkamer. Het liefst kijk ik naar mezelf zonder kleren. De perfectie van mijn lichaam blijft mij verbazen. Nog geen twee maanden geleden walgde ik van mijn spiegelbeeld. Overcompleet was de beste omschrijving. Een hoofd, een romp, een linkerarm, een rechterarm, een linkerbeen en dan dat afschuwelijke rechterbeen. Het was afzichtelijk. Liefdevol streel ik de stomp aan het laatste stukje van mijn onderbeen. Net zeven centimeter onder mijn rechterknie Het voelt precies zoals ik had verwacht. Het is zacht en het litteken is nauwelijks voelbaar. Gisteren heb ik voor het eerst een kort rokje aangetrokken toen ik naar buiten ging. Het was echt prachtig om te zien. Op straat viel het me op dat andere mensen het ook erg mooi vonden. Overal werd ik nagekeken. Volgens mij werd er zelfs een keer gefloten. Het enige wat wel tegenviel was de kracht in mijn armen die nog ontbreekt. Het valt niet mee om alle stoepjes in de stad op en af te komen. En ook het afleggen van lange afstanden valt behoorlijk tegen. Ik heb besloten om snel te beginnen met het trainen van mijn armspieren en het vergroten van mijn conditie. Kleren aanpassen ging ook niet helemaal van harte. Dat had ik vooraf niet verwacht. Gelukkig was de winkeldame erg behulpzaam. Toen ik haar vertelde dat het een kwestie van wennen is en dat ik snel leer om dingen zelf te doen, meende ik zelfs iets van medelijden in haar ogen te zien. Maar ik zoek geen medelijden of behulpzaamheid. Vervolgens vroeg ze of ik van plan was om een prothese te gaan dragen. Maar dat wil ik juist niet. Dat zo’n vrouw niet in staat is om mijn unieke schoonheid te zien, is eigenlijk best pijnlijk.