Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#52 - Spijt

Ik bijt op mijn lip als ik de kamer binnenloop. Dit wordt het moeilijkste gesprek dat ik ooit ga voeren, maar het is eentje die ik niet langer kan uitstellen. Het moet gebeuren. Ik neem plaats naast haar. Ik adem diep in en voel hoe mijn hart bonst. Onrustig en gejaagd. “Het spijt me.” Ik pauzeer even om de woorden gewicht te geven. Meer voor mezelf dan voor haar. “Ik wil dat je dat weet. Ik heb dit nooit zo gewild.” Mijn handen trillen als ik ze op het zachte oppervlak voor me leg. “Je was gewoon op de verkeerde plek. Je had daar niet moeten zijn.” Ik bal mijn vuisten. “Ik wilde dat de pijn stopte. Jarenlang heb ik het geaccepteerd dat hij me pijn deed. En op een bepaald moment kom je gewoon tot de conclusie dat het moet stoppen. Dat het zo niet langer kan. Dat hij er niet mee weg mag komen. Iemand moest er wat van zeggen. Hij moest gestopt worden!” Ik adem de overweldigende emotie diep in, alsof ik haar daarmee niet hoef te voelen. Het werkt niet. Een traan vindt haar weg langs mijn wang. “Toen ik hem net leerde kennen, was hij heel lief voor me. Hij begeerde me, zoals geen man ooit had gedaan.” Ik adem opnieuw in, dit keer schokkend. Een tweede traan prikt in mijn oog, en glijdt naar beneden. Ik leg mijn handen tegen mijn gezicht, alsof ik daarmee de waarheid niet hoef te zien. Slechts een seconde en dan realiseer ik me dat ik een lafaard ben. Ik moet haar aankijken. Ik moet voelen wat ik heb gedaan. “Het is niet eerlijk,” jammer ik, “dat jij daar ligt en niet ik.” Voorzichtig gaat de deur open en klinkt er een vriendelijke stem. “Het is tijd.” Ik kijk op naar de verpleegster en knik verdrietig. Ik volg haar blik en kijk naar de formulieren voor levensbeëindiging naast me. “Ze zijn getekend,” zeg ik zacht. Ik kijk naar mijn meisje en strijk langs haar wangetje. Mijn hart breekt in ontelbare stukjes. “Ik hou van je, Isabel, voor altijd.”

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Love2Be, Een paar keer gelezen... Ik kan het niet volgen. Eigenlijk al hier:
Dit wordt het moeilijkste gesprek dat ik ooit heb gevoerd
Het gesprek moet dus nog plaatsvinden, maar de uitkomst is al bekend (?)

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Daar zeg je wat Janp...! Dank je wel; ik pas het direct aan :) Je zegt verder dat je het niet kunt volgen. Kun je aangeven wat je daarmee bedoelt?

Lid sinds

11 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Beste love2be, Wederom gelezen, maar het kwartje valt niet. De relatie van de 'ik' tot de 'haar' en de 'hij' en het kind. (?) Misschien een ander forumlid ...

Lid sinds

9 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Indringend geschreven, de pijn is voelbaar, maar ik weet ik niet wat er is gebeurd. Dochter die de klappen ipv de moeder opving, of erger? Incest? Heeft de moeder de vader willen ombrengen en stond de dochter in de weg? Wel raak geschetst.

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Marcker, Dank je voor je reactie; ik heb een kleine aanpassing gedaan om iets meer duidelijkheid te scheppen. Ik ben blij dat de emotie goed bij je overkomt :)

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik vermoed dat de moeder 'per ongeluk' haar eigen dochter heeft gedood, terwijl zij eigenlijk haar man wilde doden. Of die man nog leeft, blijft onduidelijk. (Dat mag overigens.) Ik vermoed dat de moeder/vrouw jarenlang mishandeld is. Het zou al helpen als meteen duidelijk werd dat de 'ik' tegen een lijk praat. (Maar misschien zit het wel heel anders.) Ik neem plaats naast haar. Door deze zin dacht ik dat de dochter op een stoel/bank zat. Pas later begon ik te vermoeden dat de 'ik' tegen een lijk praat. (Dat is toch zo?) vriendelijke groeten, A.Kroeze

Lid sinds

9 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Aan het einde van het verhaal blijkt ze te praten tegen een kind ( meisje, wangetje). Haar manier van praten past niet bij hoe je tegen een kind praat ( hij begeerde me, zoals geen man ooit had gedaan). Ik vind de tweede zin ook niet lekker klinken: (Dit wordt het moeilijkste gesprek dat ik ooit ga voeren, maar het is eentje die ik niet langer kan uitstellen.) Ik ben wel heel benieuwd naar wat er nu precies gebeurd is! Heeft zij iets gedaan of hij??

Lid sinds

13 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wat een verdrietige scène! Je zet het verdriet en de spanning van de moeder goed neer. Deze zin loopt niet fijn: Dit wordt het moeilijkste gesprek dat ik ooit ga voeren, maar het is eentje die ik niet langer kan uitstellen. Tussen 'is' en 'eentje' moet 'er' staan. Maar mijn suggestie is: '..., maar ik kan het niet langer uitstellen.' Dat maakt het directer, krachtiger. Ik was verrast dat ze tegen een jong kind bleek te praten. Ik zou de woordkeuze van de moeder daarop aanpassen. Een tweede traan prikt in mijn oog, en glijdt naar beneden. Bij deze zin vraag ik me af of de vrouw erg bezig zou zijn met het tellen van haar tranen in deze situatie. Dit stukje vind ik erg mooi: Ik leg mijn handen tegen mijn gezicht, alsof ik daarmee de waarheid niet hoef te zien.

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het moeilijke van deze schrijfopdracht is dat ik bij veel verhalen moeite moet doen om te achterhalen wat er precies is gebeurd. Ook hier en dat maakt het een moeilijk te bekritiseren stuk. Ik denk dan ook dat dat niet de bedoeling is. Wat in mijn ogen wel de bedoeling is is te ervaren of het gevoel bij me binnenkomt, want schrijven is overbrengen van een levensecht gevoel. Een gevoel dat niet zozeer in woorden wordt uitgedrukt, maar in daden en sferen. En wat ben je nu juist daar goed in geslaagd. Zelfs zonder precies te weten wat er is gebeurd voel ik mee met de HP. Wat ik me wel afvraag is of een gesprek met een dode echt zo moeilijk is. Het lijkt mij moeilijker om dit te delen met iemand die nog wel naar je luistert. Mooi verhaal. Dank je wel

Lid sinds

8 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Wauw... Het is bijzonder leerzaam om jullie feedback te ontvangen, en jullie kijk op het verhaal te lezen. Ik ben er heel blij mee :) @A.Kroeze: Je zit het dichtst in de buurt van wat mijn hoofdpersonage doormaakt. Je liet me inzien dat het soms kleine aanpassingen zijn, die al het verschil kunnen maken. @Karin Stolwijk: dank je voor je opmerking omtrent de manier waarop mijn HP praat. Ik was me eigenlijk niet bewust daarvan, maar je hebt helemaal gelijk! @Marije Onstenk: Jouw feedback was nuttig; kleine aanpassingen, die het geheel een stuk sterker kunnen maken. Dank je wel daarvoor. @Pim2000: ik waardeer wat je schrijft, want het overbrengen van een levensecht gevoel is inderdaad iets waar ik veel belang aan hecht. Ik ben blij dat dat goed is overgekomen :) Ik begrijp wat je schrijft over hoe moeilijk het kan zijn om met een (nog niet) dode te praten. Voor mijn hoofdpersonage is het eigenlijk meer de confrontatie met wat ze heeft aangericht, wat het moeilijk maakt. Heel erg bedankt voor de feedback, allen. Ik ga op dit stukje tekst geen aanpassingen meer doen, maar ik zal het meenemen in toekomstige opdrachten :)

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik sluit me aan bij bovenstaande reacties. Het is lastig te volgen en ik weet niet wat er aan de hand is, maar de pijn en het verdriet zijn duidelijk voelbaar.