#52 - Spijt

Ik bijt op mijn lip als ik de kamer binnenloop. Dit wordt het moeilijkste gesprek dat ik ooit ga voeren, maar het is eentje die ik niet langer kan uitstellen. Het moet gebeuren. Ik neem plaats naast haar. Ik adem diep in en voel hoe mijn hart bonst. Onrustig en gejaagd. “Het spijt me.” Ik pauzeer even om de woorden gewicht te geven. Meer voor mezelf dan voor haar. “Ik wil dat je dat weet. Ik heb dit nooit zo gewild.” Mijn handen trillen als ik ze op het zachte oppervlak voor me leg. “Je was gewoon op de verkeerde plek. Je had daar niet moeten zijn.” Ik bal mijn vuisten. “Ik wilde dat de pijn stopte. Jarenlang heb ik het geaccepteerd dat hij me pijn deed. En op een bepaald moment kom je gewoon tot de conclusie dat het moet stoppen. Dat het zo niet langer kan. Dat hij er niet mee weg mag komen. Iemand moest er wat van zeggen. Hij moest gestopt worden!” Ik adem de overweldigende emotie diep in, alsof ik haar daarmee niet hoef te voelen. Het werkt niet. Een traan vindt haar weg langs mijn wang. “Toen ik hem net leerde kennen, was hij heel lief voor me. Hij begeerde me, zoals geen man ooit had gedaan.” Ik adem opnieuw in, dit keer schokkend. Een tweede traan prikt in mijn oog, en glijdt naar beneden. Ik leg mijn handen tegen mijn gezicht, alsof ik daarmee de waarheid niet hoef te zien. Slechts een seconde en dan realiseer ik me dat ik een lafaard ben. Ik moet haar aankijken. Ik moet voelen wat ik heb gedaan. “Het is niet eerlijk,” jammer ik, “dat jij daar ligt en niet ik.” Voorzichtig gaat de deur open en klinkt er een vriendelijke stem. “Het is tijd.” Ik kijk op naar de verpleegster en knik verdrietig. Ik volg haar blik en kijk naar de formulieren voor levensbeëindiging naast me. “Ze zijn getekend,” zeg ik zacht. Ik kijk naar mijn meisje en strijk langs haar wangetje. Mijn hart breekt in ontelbare stukjes. “Ik hou van je, Isabel, voor altijd.”