Een stroperige druppel kruipt via mijn hals naar boven, langs mijn oor zo mijn haren in. Mijn benen voel ik niet, mijn schouders des te meer. Iets snijdt in mijn oksels, de druk op mijn sleutelbeen is niet te harden. Ik heb geen flauw idee waar ik ben. Ik doe een poging mijn ogen te openen, ik vrees voor wat ik ga zien. Eén voor één open ik ze. Mijn gezicht drukt in een witte ballon, niet volledig opgeblazen maar redelijk vol. Deze heeft de ergste klap opgevangen. Ik hang ondersteboven. Bang voor de beelden die ongetwijfeld de rest van mijn leven op mijn netvlies blijven branden weiger ik opzij te kijken. "Margot, zeg iets. Wat is er gebeurd?" Een flits schiet door mijn hoofd. We waren op weg naar ons werk. Druk pratend over de deadline van ons prestigieuze bouwproject. Geen antwoord. "Margot, in godsnaam zeg me waar we zijn. Zeg me dat het goed gaat met je!" Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn angst. Met mijn vrije hand lukt het om de airbag opzij te duwen. Ik kijk naar rechts. Margot hangt half uit haar gordel. Haar lichaam bungelt in een onnatuurlijke houding. Een nieuwe flits schiet voorbij. Ik zie de vrachtwagen op me afkomen. Hij wisselt van rijbaan. Zou hij ons echt niet gezien hebben? De beelden die volgen kruipen als in slow motion aan me voorbij. We worden de berm in gedrukt. Ik probeer bij te sturen, maar het onvermijdelijke gebeurt. We raken de vangrail. Waar deze normaal als bescherming dient geeft hij nu een tegenduw en worden we met een ongelofelijke snelheid gekatapulteerd. Mijn ademhaling versnelt. Mijn hartslag loopt op. Rustig blijven, schiet er door mijn hoofd. Niet in paniek raken. Alleen dan maak ik kans om dit te overleven... Hulp is onderweg...Er zal toch zeker wel hulp onderweg zijn? Het wordt donker. Het licht gaat uit.