Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marietje 30 april 2015 - 0:18

schrijfopdracht #52 - Bezoek-

Bezoek Ze lopen naar de zitkamer. ‘Kom jij rechtstreeks van Rotterdam Airport?’ Ze gaat voor de schuifpui naar het balkon staan. De planten in de bakken drinken gulzig het regenwater. Hij gaat op de bank zitten. ‘Het was een helse landing.’ ‘Dat geloof ik graag.’ Buiten waait de onweersbui over. ‘Jara is boos op mij.’ Ze voelt zijn blik over zich heenglijden en draait zich naar hem om. ‘Roos?,’ Zijn ogen gaan via de foto’s en de lege fles Pina colada op de salontafel weer naar haar. ‘Hoe gaat het met je?’ Ze zucht diep. ‘Kut.’ Haar mondhoeken trekt ze kort omhoog en kijkt haar jeugdvriend met natte ogen aan. Ze legt een hand op haar hart. ‘Het voelt loodzwaar en steenkoud.’ Zij gaat naast hem zitten en hij slaat een arm om haar heen. Met haar voeten op de bank kruipt ze tegen hem aan, zijn hand streelt haar rug. Op de tafel ligt een foto die haar aandacht trekt, ze pakt ‘em op. ‘Ze was tot het allerlaatste moment zo sterk. Als zij het kan moet ik het toch ook kunnen?’ Peter drukt haar nog dichter tegen zich aan. Hij bekijkt de foto aandachtig. ‘Wanneer is deze foto gemaakt?’ Ze herinnert zich het moment nog goed. Nadat ze samen de foto hadden goedgekeurd, waren ze in huilen uitgebarsten omdat ze wisten dat dit hun allerlaatste foto samen zou zijn. Ze schuift van hem af. ‘Een week geleden.’ Stilzwijgend hadden ze elkaar bedankt voor de innige liefdevolle, warme zussenband die ze samen hadden. ‘Ik moest haar laten gaan, ze had zoveel pijn. Dit verdiende ze niet.’ Ze schudt haar hoofd. ‘Het is allemaal zo vreselijk snel gegaan. Een jaar geleden wisten we nog van niets!’ Geluidloos huilt ze. ‘Waarom zij en niet ik?’ Ze loopt naar het raam en ademt diep in. ‘Heb jij Ron al gezien?’ ‘Nee, ik wilde eerst jou zien.’ Nietsziend kijkt ze vanaf de tweeënveertigste verdieping naar beneden, waar de Maas door de regen wordt bijgevuld. ‘Ik heb haar in de steek moeten laten. Ik kon het niet aan.’ Ze knijpt haar ogen stevig dicht maar het laatste beeld van Jara vredig in de armen van haar man op hun bed, krijgt ze niet gewist. Ron had haar radeloos aangekeken. ‘Hun verdriet samen was zoveel groter dan dat van mij alleen.’ Ze snikt.

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marietje 30 april 2015 - 0:34
Heftig verhaal. Grijpt je bij de strot. Het klinkt als een persoonlijke ervaring. Hoop dat de HP er doorheen komt.
:ninja: Ssst, niet verder vertellen: gekopieerd uit mijn manuscript. Ik vind dit een mooie gelegenheid om te checken of het geslaagd geschreven is. Het is een feel good boek dus het komt goed met de HP! :nod: Bedankt voor je reactie! :thumbsup:

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Johanna B. 30 april 2015 - 7:58
Ja! Dat is leuk. Of eigenlijk heel verdrietig in dit geval. Toch wel jammer dat het de beste vriend is en niet de DJ. Graag gelezen. Uiteraard in afwachting van het volgende deel. :)

Geen afbeelding

Lid sinds

9 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marcker 30 april 2015 - 8:50
Alles mooi gedoseerd zonder melodramatisch te worden. Deze situatie zou zich er echt wel toe kunnen lenen. Nee hoor. Heel evenwichtig met zorg voor details. Knap stukje.

Profile picture for user Leonardo Pisano

Lid sinds

13 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Leonardo Pisano 30 april 2015 - 12:05
Ik vind het een sterk fragment, Marie! 'Jara is boos op mij' zette me op het verkeerde been (ik had het moeten verbinden met het slechte weer, maar deed dat in eerste instantie niet.). Let goed op je perspectief: het vertelpersonage kan haar gedachten/gevoelens laten zien en van derden slechts uitwendige kenmerken waarnemen. In dat verband is "radeloos aankijken" discutabel, want het veronderstelt dat de waarnemer de gemoedstoestand van de ander WEET. (Vermoeden kan natuurlijk wel). Taalfriemeltje: Ze voelt zijn blik over haar heenglijden >> Ze voelt zijn blik over zich heenglijden. 'Haar' suggereert een derde. Vergelijk de betekenis van: ze deed de deur achter zich dicht (=achter zichzelf) versus ze deed de deur achter haar (=haar vriendin bijv.) dicht. In dit geval is het niet echt onduidelijk, maar ik wilde het toch melden.

Profile picture for user janpmeijers

Lid sinds

11 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
janpmeijers 30 april 2015 - 14:29
Marietje, Ik vind hetzelfde als Marcker: 'Alles mooi gedoseerd zonder melodramatisch te worden' En fijn dat de Maas voorbijkomt :)

Geen afbeelding

Lid sinds

13 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Schrijfcoach M… 30 april 2015 - 14:50
Indringend, verdrietig stukje. De regen buiten benadrukt het verdriet binnen. Ik weet niet hoe dit in je manuscript staat, maar als dit het begin van een hoofdstuk is, zou ik de eerste zin weglaten (Ze lopen naar de zitkamer.). Dat ze in een zitkamer zijn blijkt even later wel uit de bank waar hij gaat zitten. Mooi zoals de regen eerst de plantenbakken en later de Maas vult. Taaldingetje: Ze voelt zijn blik over haar heenglijden en draait zich naar hem om. => ... over zich heenglijden... Mooi neergezet! Groot verdriet, niet 'over the top' gebracht waardoor het juist sterker binnenkomt.

Profile picture for user nyceway

Lid sinds

9 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
nyceway 1 mei 2015 - 20:07
Erg mooi geschreven. De laatste zin is goed: Hun verdriet samen was zoveel groter dan dat van mij alleen. Iedereen gaat in zo'n situatie op zijn eigen manier met verdriet om.

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Anne Borneman 1 mei 2015 - 20:11
Prachtig, Marietje. Vooral je laatste zin. Daar haal ik uit dat de HP niet alleen verdrietig is, maar ook nog eens heel erg eenzaam. :thumbsup:

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marietje 1 mei 2015 - 20:23
Ja! Dat is leuk. Of eigenlijk heel verdrietig in dit geval. Toch wel jammer dat het de beste vriend is en niet de DJ. Graag gelezen. Uiteraard in afwachting van het volgende deel. :)
Grappig is dat de personage Peter een steeds grotere rol gaat spelen gedurende het schrijfproces. Hij dringt zich als het ware aan me op. ;) Ik hoop de komende week onder de Turkse zon heel veel te kunnen schrijven dus je mag in afwachting blijven! :p Bedankt voor je reactie!

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marietje 1 mei 2015 - 20:41
Alles mooi gedoseerd zonder melodramatisch te worden. Deze situatie zou zich er echt wel toe kunnen lenen. Nee hoor. Heel evenwichtig met zorg voor details. Knap stukje.
Marietje, Ik vind hetzelfde als Marcker: 'Alles mooi gedoseerd zonder melodramatisch te worden' En fijn dat de Maas voorbijkomt :)
Dan bedank ik jullie beide tegelijk voor jullie reactie! @janp.- Ze woont in De Rotterdam, daar kan je niet om de Maas heen. ;)

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marietje 1 mei 2015 - 21:09
Ik vind het een sterk fragment, Marie! 'Jara is boos op mij' zette me op het verkeerde been (ik had het moeten verbinden met het slechte weer, maar deed dat in eerste instantie niet.). Let goed op je perspectief: het vertelpersonage kan haar gedachten/gevoelens laten zien en van derden slechts uitwendige kenmerken waarnemen. In dat verband is "radeloos aankijken" discutabel, want het veronderstelt dat de waarnemer de gemoedstoestand van de ander WEET. (Vermoeden kan natuurlijk wel). Taalfriemeltje: Ze voelt zijn blik over haar heenglijden >> Ze voelt zijn blik over zich heenglijden. 'Haar' suggereert een derde. Vergelijk de betekenis van: ze deed de deur achter zich dicht (=achter zichzelf) versus ze deed de deur achter haar (=haar vriendin bijv.) dicht. In dit geval is het niet echt onduidelijk, maar ik wilde het toch melden.
Dank je wel voor je compliment en het meedenken! :) Het fragment is natuurlijk langer en begint met het volgende: -Donkere wolken omsingelen de zon. Eén voor één spatten dikke regendruppels op het kozijn van het balkon. Ze leunt met haar hoofd het glas van de open schuifpui, haar ogen gesloten. ‘Oh my god, laat deze dag alsjeblieft snel voorbij gaan.’ Geloven doet ze niet in God maar vandaag kan ze alle kracht gebruiken. Donder zwelt aan. Steeds sneller repeteren de druppels zich. Ze krimpt ineen van een harde klap. Een natte windvlaag langs haar blote arm bezorgt kippenvel. Met een zucht sluit ze de schuifdeur en loopt naar de badkamer. Ze knipt de lamp aan en ziet een smal, bleek spiegelbeeld met kringen onder fletse bruine ogen. Haar nog vochtige haren zwiepen om haar gezicht als ze haar hoofd schudt. Met haar ogen dicht kamt ze met haar handen, haar haren en maakt in één beweging een hoge staart. Ze pakt haar mascara maar gooit het met een zucht weer terug in haar make up tasje, dat omvalt. Zonder te kijken knipt ze het licht uit...- Later volgt de opmerking dat Jara boos op haar is. Nu kan ik me voorstellen dat je die link met het noodweer niet meteen snapt, ook omdat hier niet meteen duidelijk is dat Jara in de hemel is. Het vertelpersonage ziet haar zwager met zijn stervende vrouw in zijn armen radeloos kijken. Ze is heel close met haar zus en kent haar zwager van kind af aan, ik denk dat ze dan zijn gemoedstoestand wel weet in dit geval. Een goede opmerking om telkens in gedachte te houden! :thumbsup: Het taal friemeltje ( :D - leuk woord ) aangepast!

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marietje 1 mei 2015 - 21:12
Indringend, verdrietig stukje. De regen buiten benadrukt het verdriet binnen. Ik weet niet hoe dit in je manuscript staat, maar als dit het begin van een hoofdstuk is, zou ik de eerste zin weglaten (Ze lopen naar de zitkamer.). Dat ze in een zitkamer zijn blijkt even later wel uit de bank waar hij gaat zitten. Mooi zoals de regen eerst de plantenbakken en later de Maas vult. Taaldingetje: Ze voelt zijn blik over haar heenglijden en draait zich naar hem om. => ... over zich heenglijden... Mooi neergezet! Groot verdriet, niet 'over the top' gebracht waardoor het juist sterker binnenkomt.
Zie onder #12 het begin van het hoofdstuk. Het taaldingetje inmiddels aangepast. :thumbsup: Hartelijk dank voor de fijne feedback! :)

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marietje 1 mei 2015 - 21:15
Erg mooi geschreven. De laatste zin is goed: Hun verdriet samen was zoveel groter dan dat van mij alleen. Iedereen gaat in zo'n situatie op zijn eigen manier met verdriet om.
Prachtig, Marietje. Vooral je laatste zin. Daar haal ik uit dat de HP niet alleen verdrietig is, maar ook nog eens heel erg eenzaam. :thumbsup:
Door jullie reactie wordt me duidelijk dat die zin van groot belang is voor de rest van het verhaal. Hartstikke mooi dat jullie het bedoelde effect eruit halen. :thumbsup: Thanks! :)

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Mirte 2 mei 2015 - 10:04
Marietje, mooi geschreven! Duidelijk wat en waar het afspeelt. Leuk details en ook prachtig dat de Maas wordt bijgevuld ... Ik val een beetje over de zin:
‘Waarom zij en niet ik?’
Je wil als lezer het antwoord bedenken maar dat komt er niet. Ik begrijp niet waarom 'ik' dit zegt of vindt dat het logischer zou zijn geweest. Als het om een moeder-dochter verhouding gaat dan wordt het er zo wel eens gedacht door de moeder ... Maar nu zijn het zussen en welke leeftijd ze ook zullen hebben, ze zijn voor mijn gevoel gelijkwaardig. Wellicht dat 'Waarom zij?' een betere en sterkere formulering is ... Veel schrijfplezier onder de Turkse zon!

Geen afbeelding

Lid sinds

9 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
nicole brouwer 2 mei 2015 - 12:01
Er is al zoveel gezegd dat ik er niet meer zoveel aan kan toevoegen. De regen vergroot het verdriet extra. Sterk gevonden en de kwinkslag dat de Maas voor gevuld vind ik origineel bedacht. Ben benieuwd naar het vervolg. Succes

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marietje 2 mei 2015 - 17:21
Marietje, mooi geschreven! Duidelijk wat en waar het afspeelt. Leuk details en ook prachtig dat de Maas wordt bijgevuld ... Ik val een beetje over de zin:
‘Waarom zij en niet ik?’
Je wil als lezer het antwoord bedenken maar dat komt er niet. Ik begrijp niet waarom 'ik' dit zegt of vindt dat het logischer zou zijn geweest. Als het om een moeder-dochter verhouding gaat dan wordt het er zo wel eens gedacht door de moeder ... Maar nu zijn het zussen en welke leeftijd ze ook zullen hebben, ze zijn voor mijn gevoel gelijkwaardig. Wellicht dat 'Waarom zij?' een betere en sterkere formulering is ... Veel schrijfplezier onder de Turkse zon!
Deze reactie vanuit de hotelkamer met wifi na een zomerse dag voordat we gaan dineren! 8) :thumbsup: In mijn manuscript speelt haar schuldgevoel over de dood van haar tweelingzus een grote rol. De hp is alleen en haar zus is getrouwd en laat haar man Ron achter. Bovendien vergroot haar schuldgevoel omdat ze als 9 jarig meisje de hp een versteende vrucht van de derde zus van de drieling in haar buik zat. Nu ook deze zus sterft en zij als enige overblijft gaat haar schuldgevoel haar in de weg staan om verder te kunnen leven/ gelukkig te zijn. Dit is het dilemma in mijn manuscript. Duidelijk dus dat dit het nadeel is van het plaatsen vaneen deel van een groter geheel! ;) Bedankt voor he reactie. Ik zal na mijn vakantie eens wat opsturen via Pb. :nod:

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Marietje 2 mei 2015 - 17:27
Er is al zoveel gezegd dat ik er niet meer zoveel aan kan toevoegen. De regen vergroot het verdriet extra. Sterk gevonden en de kwinkslag dat de Maas voor gevuld vind ik origineel bedacht. Ben benieuwd naar het vervolg. Succes
Dank je wel! :)

Profile picture for user jules du lac

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
jules du lac 5 mei 2015 - 16:22
Marietje, diep respect voor het mooie, ontroerende fragment. Wat mij betreft mag je vaker stukken uit je manuscript met ons delen.