‘Daar en daar.’ Ik salueer als een soldaat en ga mijn materiaal halen. Intussen blijft ze nog wat staan draaien en kijkt met spiedende blik rond. Ik hoop dat ze niet meer van gedachte veranderd. Ik ga aan het werk en ze verdwijnt naar binnen. Een kwartier later komt ze inspectie doen. ‘Niet diep genoeg.’ ‘Dat is ook de eerste keer dat ik je daar over hoor klagen.’ ‘Stel je niet aan, onnozelaar.’ ‘Wat gaan we planten? Palmbomen? Een lanceerbasis?’ ‘Kom, haal er nog maar een flinke schep uit.’ Ze gaat weer weg. Even later hoor ik de koffiezet pruttelen. Ze komt terug met twee dampende koppen. Ze knikt goedkeurend. ‘Dat is beter. Nooit gedacht dat het er nog eens van zou komen.’ Ik sip van mijn hete koffie, mijn bril beslaat. ‘Waar mijn pensioen al niet goed voor is.’ Zelf had ik me dat heel anders voorgesteld, maar kom. Ze wijst naar het afdak naast de schuur. ‘Ze liggen daar, samengebonden. Haal jij ze even, dan neem ik de waterpas.’ Onder het afdak ontdek ik twee ronde, houten palen, bijeengehouden door een oranje koord. Ze zijn groen geïmpregneerd. Rare bomen. Wanneer heeft ze die gehaald? ‘Goed verankeren.’ Ze doet het me voor en voert een bescheiden volksdans uit. ‘Flink aanstampen.’ Ik huppel als een kromme indiaan rond de palen en kijk bezorgd naar de donker wordende hemel. Eindelijk staan ze stevig loodrecht en ik moet dringend naar de wc. Ik vertik het te vragen wat ze van plan is. Als ik op de pot zit valt mijn oog op het inklapbaar droogrek naast de wasmachine. Het staat er wat kaduuk bij.