‘Ben je moe?’ vroeg haar moeder. ‘Hoe kom je daarbij?’ ‘Langzame reacties, wallen onder je ogen. Je lijkt afwezig ook.’ ‘Ach ...’ Janine friemelde aan haar trouwring. ‘Ik wil er niet over praten. Niet nu. Later misschien.’ Haar moeder legde haar hand op Janines arm. ‘Kan Paul zijn handen niet thuis houden? Zuipt-ie?’ ‘Nee, nee, dat is het niet. Het is gewoon ...’ ‘O, mijn God.’ Haar moeder sloeg de hand voor de mond. ‘Je hebt toch geen ... je-weet-wel? Je weet wel, wat tante Ans had?’ ‘Mam, hou ermee op. Ik heb geen kanker.’ Ze zuchtte en keek weg van haar moeders blik. ‘Paul en ik ...’ ‘O, kindje toch ... Toen het tussen je vader en mij wat minder ging, heb ik die ander opgezocht en gezegd dat ze moest opzouten. Echt, niets doen is geen optie, neem dat van mij aan. Confronteren, dat werkt.’ ‘Ik ... ik denk erover het te laten weghalen.’ Haar moeder reageerde niet onmiddellijk. ‘Hoor ik het goed? Is het eindelijk ... Is het eindelijk gelukt? Wat fantas—!’ ‘Het is niet fantastisch, mam. Het is klote.’ Haar moeder keek haar met opengesperde ogen aan. ‘Je wilt het niet houden, zei je? De problemen met Paul zijn toch wel uit te praten? Ik bedoel, nu je ...’ Janines lip trilde. ‘Paul en ik zijn al een halfjaar niet intiem met elkaar geweest.’ [Opmerking: Tekst aangepast n.a.v. feedback t/m #11]