Tegen zijn eigen aanwijzingen in heeft Hank de duikinstructeur niet zijn pak aan en toont met onverholen trots de gevolgen van de beten van een Kawasaki-shark op zijn rug. We controleren nog eenmaal onze uitrusting en gaan overboord. Na 'Alles Okay' voegt hij zich bij ons. Meisje heeft niet haar beste dag en het lukt haar niet af te dalen. Als ik de bodem bereik en omhoog kijk, zie ik haar worstelen om haar adem aan de zuurstoffles toe te vertrouwen. Hank komt omlaag en gebaart me hier te wachten, al hoverend boven het zand waar de eerste vissen achter de rotsen vandaan komen om hun zoektocht naar eten of kandidaten voor een nieuwe 'leg' voort te zetten. Het lukt me na wat tellen inderdaad in kleermakerszit enkele centimeters boven de vloer te zweven in een traag op-en-neergaand ritme dat mijn longen volgt. Dan ben ik alleen met mijn adem die steeds rustiger haar belletjes aan het water toevertrouwt. Een zeebaars en een snapper glijden langs me heen, gerustgesteld met mijn meditatieve staat die meer en meer met de zee versmelt. Ik kijk achterom naar de staalblauwe muur waar de oceaan begint en waarachter je voorgoed kan verdwijnen. Ik schrik niet van deze aardse iteratie van het heelal want ik hoor bij alles wat zich voor mij afspeelt: een schatkamer waar het licht neerdaalt als op de eerste dag, een waaier van fotonen. Een barracuda verstopt zich niet langer en kijkt me minutenlang aan. Een mantarog glijdt voorbij met traag wapperende sierlijkheid en versnelt even om al mijn hoop op een moment van verafgoding te voorkomen. Dan komen ook Meisje en Hank naar beneden. De stoere Amerikaan wijst dan vol puberaal enthousiasme naar een piepklein zwart-wit gestreept visje. Met zijn handen imiteert hij een drummer. Een trommelvis zou hij later aan wal uitleggen. En op het moment dat je beseft hoe bevoorrecht je bent, komt er ook nog een zeeschildpad voorbij. Van schrik stoot ik een stukje koraal af en voel me verschrikkelijk schuldig. Van iets wat je zo onderdak geeft, mag niets verloren gaan.