Vaak dacht ze nog aan dat heerlijke plekje. Als ze haar ogen sloot, rook ze lavendel en hoorde ze lijsters zingen. Elke dag ging ze met haar hond naar het bos. Ze liepen langs het hertenkamp en vervolgens naar het andere einde van het bos. Daar sloeg ze rechtsaf waar een brede grasstrook was en ze heerlijk kon mijmeren. De akkers waren eindeloos. Er was geen boerderij of andere bebouwing te zien. Na een paar dagen kwam er een aantrekkelijke man, die ook zijn herdershond uitliet, naar haar toe lopen. Hij groette haar vriendelijk en vroeg of ze dit ook zo’n heerlijke, rustige omgeving vond. ‘Inderdaad. Als het niet hoost, ben ik hier elke dag te vinden.’ ‘Altijd op dezelfde tijd?’ ‘Nee, niet altijd.’ De donkerharige man, die een atletisch figuur had en indringende bruine ogen, ging naast haar zitten. Ze zagen elkaar steeds vaker en hun contact werd intiemer. Ze spraken over van alles. Op een dag sloeg hij een arm om haar heen en streelde haar hals. Vanaf de eerste dag had hij al een onwisbare indruk op haar gemaakt en een lichamelijk verlangen bij haar opgeroepen. Ze protesteerde niet toen hij verderging. ‘Dit is de laatste dag dat we elkaar zien,’ zei ze triest. ‘Hoezo?’ ‘Mijn man heeft een baan in een andere plaats aangenomen. Morgen verhuizen we.’ ‘Wat een ontgoocheling.’ ‘Ja. We moeten genoegen nemen met de geweldige tijd die we samen hebben doorgebracht.’ ‘Dit is dus de laatste keer dat we van elkaar kunnen genieten.’ Ze zuchtte. ‘Helaas.’ Een half jaar later werd haar zoon geboren. ‘Wat heeft hij een donkere bos haar en grote donkerblauwe ogen,’ zei haar man. ‘Alle kinderen worden geboren met blauwe ogen. Na verloop van tijd verandert de kleur. Het kan zomaar zijn dat hij bruine ogen krijgt.’ ‘Wij hebben geen bruine ogen.’ ‘Nee, maar jouw vader wel. Soms slaat dat een generatie over.’ ‘Dat wist ik niet.’ Het koppie van haar zoon deed haar sterk aan iemand denken. Ze snoof diep en verbeeldde zich dat ze lavendel rook.