Dromerig zit ik op mijn balkon. Beneden hoor ik het stadsverkeer, ruik de uitlaatgassen en een verschaalde lucht van oud frituurvet. Een waterig zonnetje hangt aan de hemel, het is niet koud, het is zelfs een beetje benauwd. Gedachten springen door mijn hoofd, als sprinkhanen op een open veld. Ik verlang naar de zee. Hoog boven mij cirkelt een meeuw, was ik maar net zo vrij, bedenk ik met een zucht. Het volgende moment versmelt ik ermee, en samen vliegen we weg. Opeens zie ik een kuststrook, ik herken het strand. Toppen van mangroven steken uit de oceaan, het regenwoud strekt bijna tot aan het water, het is vloed. Een geluksgevoel borrelt omhoog, een deel van mij is altijd hier. Ik loop langs de ruige branding, het geluid klinkt rustgevend, en proef het zout van de spetters op mijn lippen. Het water speelt met mijn voeten, kietelt en zuigt aangenaam warm aan mijn voetzolen. Een onverwachts hoge golf rolt brutaal tot mijn billen, duwt mij om, en ik ga kopje onder. Proestend kom ik boven, het voelt als thuiskomen. Op het smalle stukje strand ga ik liggen. Zandkorreltjes knarsen onder mijn hoofd, de takken van bomen over mij uitgestrekt, met blaadjes die het zonlicht filteren. Het water speelt met mijn hakken, alsof de oceaan mij opnieuw verwelkomt. Afwezig laat ik het warme zand door mijn handen glijden. Ik sluit mijn ogen en laat mezelf wegdoezelen, terwijl ik opdroog. Een vogel stoot schrille klanken uit, die ik ergens van herken. Verbaast open ik mijn ogen, staar naar de oceaan, die verandert in de grijze muur van mijn balkon. Het indringende geluid van mijn mobiel doet pijn aan mijn oren, sterker nog, ik voel het tot diep in mijn lichaam. Ik wil opstaan, maar mijn lijf voelt log en zwaar, en tegelijkertijd heel transparant. De herrie stopt. Ik ontspan. Ik kijk naar mijn kleine teen, zit daar een korreltje zand?