Het wordt al donker. Schuldbewust trek ik mijn jas aan en ga op zoek. Mijn moederhart is bezorgd, mijn verstand maant me tot kalmte. Hoe heeft het tot zo'n explosie kunnen komen? Waarom wordt mijn dochter toch zo'n bijdehandje? Met iedere opmerking kan zij me de kast opjagen. Had ze maar wat meer zelfvertrouwen tegenover de rest van de wereld. Maar ze kruipt altijd in haar schulp. Ze wil niet, durft niet en zegt het niet te kunnen. Luisterde ze maar eens naar mijn motto: Alles waar je je zinnen opzet, kan je. Maar wie ben ik, om haar tot het uiterste te drijven? Wat kan er gebeuren wanneer ze denkt domme dingen uit te kunnen halen? Tot wat voor waanzin drijf ik haar met mijn gepush? Mijn pas versnelt, mijn hartslag ook. Hele visioenen trekken aan me voorbij. Vertwijfeld kijk ik omhoog. Hoor ik nu ook al een stem van boven? "Het is jouw schuld. Je zei dat ik het kon en hebt me niet gewaarschuwd voor de weg terug." De beschuldiging raakt me hard en dreunt door tot het diepst van mijn ziel. Gravend in mijn herinnering hoor ik plots mezelf overduidelijk zeggen. "Ach jij, onmogelijk kind dat je bent, je kunt de boom in." Ze heeft geluisterd en gehoorzaamd.