Klaaglijk miauwde het poesje halverwege de grillige appelboom. Emma stond met de punten van haar gympen op het stuur van haar fiets, graaide naar de onderste tak, gaf met haar linkervoet een zetje, en trok zichzelf lenig op. Met een zelfvoldaan gevoel keek ze naar boven. ‘Ik kom eraan, Saartje.’ zei ze een beetje buiten adem, strekte zich uit, greep een iets dunnere tak en klom verder de boom in. Ze kon het niet laten haar neus in de witroze bloesem te drukken, de zoetige geur maakte haar blij. Saartje kwam met een opgeheven staartje iets naar beneden. ‘Pas op lieverd.’ zei ze tegen de lapjeskat die eigenwijs haar richting opkwam. Iedereen vond haar katje een mager scharminkel. Net zoals zijzelf, plaagde papa haar. Emma hees zich omhoog, ze zag dat haar roze gympen groene vegen hadden. Met opeengeklemde lippen taste ze de boom boven zich af, zette haar voet op een tak die wat wiebelig aanvoelde, maar besloot meteen dat het moest kunnen. Hield zich daarna met twee handen stevig aan de uitsteeksels boven haar hoofd vast, en balanceerde naar het uiteinde van de boom. Haar bodywarmer bleef ergens haken. Mama zou boos worden omdat ze met haar nieuwe kleren in de boom zat. Zometeen had ze haar kinderfeestje. Maar ze moest eerst Saartje redden, dat kon ze best zelf, ze was al acht. Met haar zweterige voorhoofd veegde ze over haar arm. De tak waarop ze stond kraakte. Saartje gleed nu achterste voren naar beneden. De nageltjes krasten in de stam. Haar zwart met rode oortjes naar voren gericht en de witte snorharen overdwars, alsof ze zich ermee in balans hield. Wijd opengesperde kattenoogjes keken haar aan toen ze voorbij schoof. Saartje had dezelfde groene ogen als zij. Met ingehouden adem keek Emma haar katje na. Bij de onderste stam aangekomen draaide Saartje zich potsierlijk met een trillend staartje in de lucht om, en sprong naar beneden. De tak waarop Emma stond knakte. Met twee handen hield ze zich krampachtig aan de bovenste tak vast toen haar voeten geen houvast meer hadden. ‘Mama!’