(Herschrijf zie #29) Het is vrijdagmiddag 3 uur. Julian wil met me afspreken maar ik heb vandaag geen zin. Zonder iets te zeggen ren ik zo snel als ik kan het schoolplein af. Op weg naar mijn favoriete plek. Hijgend pak ik het laddertje dat ik zelf van resthout in elkaar heb getimmerd. Een handig hulpje om op de eerste tak van deze reuzeneik te komen. Daarna is het voor mij a piece of cake om naar de hoogste boomtop te klauteren. De bladeren ritselen, een duif fladdert weg. Ik klauter naar de tak waaraan mijn rode rugzak bungelt. Deze rugzak zit vol handigheidjes en hebbedingetjes. Deze vrolijk gekleurde tas heb ik eens achtergelaten zodat ik niet iedere keer deze voorraad mee hoef te sjouwen. Ik ga lekker languit op de stevige tak zitten met mijn rug tegen de grillige stam aan. Ik luister naar de wind die de bladeren opjaagt. De vogels lijken blij om mij weer te zien. Ze fluiten een vrolijk deuntje. Als ik hier na schooltijd zit dan probeer ik de vogels na te doen. Ik droom vaak over reizen naar verre landen. Ik hoef dan lekker niet meer naar school en naar mijn strenge ouders te luisteren. Ik haal een mesje en een houtje uit mijn rugzak. Ik scherp het houtje en droom lekker verder. De houtsnippers dwarrelen naar beneden. Ik hoor geritsel onderaan de boom en zie dat Julian naar boven kijkt. Hij roept mijn naam. Julian heeft immers mijn laddertje gezien. Ik houd me muisstil. Ik wil deze plek met niemand delen. Het is mijn plek! Mijn moeder zou deze droomboom sowieso verbieden. Meisjes dragen jurken, worden nooit vies en klimmen al helemaal niet in bomen! …