Je kon er de klok op gelijk zetten. Als alle kinderen uit de straat weer gillend heen en weer renden, de pubers op hun brommers door hun sigarettenrook omhoog starend zaten te gnuiven en ome Jan verontrust aanbelde, zat Khalid in de plataan achter de vijver bij de kinderboerderij. Zijn vader vervloekte de boom en richtte zijn ogen wanhopig tot de hemel, vertwijfeld waarom nu net zijn enige zoon zo'n onstuimig karakter moest hebben. Zijn dochters waren ook niet altijd te pruimen, vooral de oudste, Raisa. Zijn vrouw sloot zich soms op als het te veel voor haar werd en wilde dat hij de boel temde. Onder de dekmantel van zijn drukke vrijwilligerswerk zocht hij zijn heil op de voetbalclub. Bij de geboorte van hun zoon zou alles anders worden, had zijn vrouw gezworen. Een zoon moet een vader thuis hebben, had ze hem op plechtige toon ingeprent. Hij had toegestemd. De komst van de jongen had de zaken slechts ingewikkelder gemaakt als in zijn ogen zijn bestaan in het niet viel met de aandacht voor zijn zussen. Vervolgens chanteerde hij zijn ouders met de angsten die ze uitstonden wanneer hij de zwaartekracht in die boomkruin trotseerde. Aamir pakte berustend de telefoon en belde de brandweer die gedwee zijn rol in deze soap zouden uitvoeren. Hij zou vervolgens boos naar buiten rennen waarbij de jongste kinderen gillend uit elkaar zouden stuiven. Met veel armgebaren en dreigementen zou hij zijn zoon naar beneden commanderen die vervolgens deed aslof zijn neus bloedde. Als vader dan echt rood aanliep zou zijn gezichtje verkruimelen en maakte hij snotterend kenbaar dat hij niet meer durfde. Op het moment dat zijn vader zich omdraaide om 'de politie te bellen', was de brandweer al onderweg en kreeg Khalid een vileine gloed in zijn pretoogjes. Hij zag nog net een klein stukje van het dak van hun huis. De dakkapel stond als een eenzaam huisje op het veld van rode dakpannen. Achter het raam de jaloerse blikken van zijn zussen.