De rivier glinstert en mijn wilg wiegt zacht. Op het strandje recht onder me streelt een jongeman een vrouw, ze hebben beiden zwemkleding aan. Ik kijk weer naar de brug: een duwboot met vier bakken glijdt uit de schaduw van de boog. Behoedzaam kruip ik nog een tak verder en volg de hekgolf achter de duwboot. Een rijnaak die aan een slappe kabel voor het strandje is afgemeerd, wordt door de waterverplaatsing een stukje de rivier opgetrokken. De kabel kraakt en rekt zich traag uit. Ik laat me van de tak vallen en grijp de kabel. Meters word ik omhoog gehesen. Het is heerlijk die kracht te voelen - al snijdt de kabel wel in mijn handpalmen. Als de kabel weer slap hangt spring ik op het strandje. De jongeman maakt een wegwerpgebaar naar me, de vrouw glimlacht. Waarom ik moet blozen weet ik niet. Op de dijk spring ik op mijn fiets en race naar huis. 'Vanmiddag heb ik al je boeken gekaft,' zegt mijn moeder. 'Komt papa nog een keer langs?' 'Ik denk het niet, lust je een waterijsje?' 'Ja lekker, mama.' De hakken van haar houten slippers klepperen op de tegels van de keukenvloer. Ze geeft me een raket in drie kleuren. Ik wil haar vragen waarom ik moest blozen op het strandje, maar ik houd mijn mond en lik aan het ijsje. In een opwelling geef ik haar een kus, dat doe ik eigenlijk nooit. Ik zit liever in mijn wilg. Het water stroomt snel en zwart, ik laat mijn fiets vallen en dribbel de basalten trap af. Mijn wilg is gekapt. Ik streel de stomp en kijk over de rivier. De brugklas, denk ik. Is die echt nodig?