# 50 - Ouwe eik

Een verloren, zielig bloementuiltje, al wat bruin, een beetje verschrompeld, aan de voet van de oude eik. Elke dag als ik er langs wandel, stok ik even. Vanzelf. Een levendig kereltje, ik zie hem nog jengelen toen hij met Driekoningen kwam bedelen. Beetje een wildebras, eigenlijk. Maar om op die manier je kind te verliezen. Godsamme. Het had geregend die ochtend, maar toen de zon doorbrak was het meteen prijs. Ze waren met z’n vieren. Drie jongetjes en een meisje, een zusje van één van hen. Je zou denken, die ouders van vandaag, zo bezorgd. Maar als je aan de rand van een bos woont, hoef je je om het verkeer geen zorgen te maken. Ik zie hem nog zitten met zijn felrode jack aan. Bijna tot in de top van die oude eik. Toch al gauw twaalf meter hoog. Nee, een broekschijter was dat ventje bepaald niet. Ik weet nog dat ik dacht: oei manneke, die takken zijn glad. Toen verdween de rode vlek en stuiterde naar beneden. Een fractie van een seconde later hoorde ik het verre gegil van kinderen. Ik was net buiten met de hond. Zo snel als mijn stramme knoken me konden dragen ben ik naar de buren gelopen en bonsde met mijn stok op de deur. Het was de moeder die opendeed, ik moest zelfs niks zeggen. Moeders hebben een speciaal instinct voor zoiets. Het heeft gevroren deze nacht. De kale takken van de vermaledijde eik steken hulpeloos omhoog. Een eeuwig gebaar van spijt. Moet die knakker dat nog meemaken op zijn oude dag. Ja, hij wordt vervloekt, maar hij is tegelijk een tabernakel geworden. Ik kijk om me heen, er is niemand. Ik geef de boom een klopje op zijn bast, hij kan er ook niets aan doen. Een kindervriend, en dan dit.