Pjotr had hem goed aangeleerd. Alles dat hij moest weten, wist hij van hem. Nikolaj had opgekeken naar zijn grote broer. Ook al was Pjotr zelf pas twaalf, zonder hem had hij het nooit gered. Pjotr had zichzelf opgeofferd. Het was de enige kans voor Nikolaj om het te overleven. Hij rende door de grauwe straten van Tsjernobyl en keek niet achterom. Het geluid dat hem achtervolgde, die vreselijke onmenselijke schreeuwen, het deed hem huiveren van angst. Na twee kilometer te hebben gerend, hijgde hij uit bij een open veld. De boom waar hij zijn solaas vond stond daar eenzaam en verlaten. Hij klom naar de hoogste tak die zijn gewicht kon houden, het enige minpunt was dat zijn rugzak, die vol zat met eten, naar beneden viel. Hij kon hem niet op tijd pakken. De rugzak viel met een plof in de stoffige grond en niet lang daarna hoorde hij een verorberend geluid. Hij was veilig voor nu, maar de wezens die ooit menselijk waren cirkelden als jachthonden om de boom heen. Ze probeerden constant de boom te beklimmen, maar door hun slijmachtige huid, die ze over hadden gehouden van de mutatie, kwamen ze niet ver. Anderhalve dag al zit Nikolaj in die boom. Zonder eten of drinken. De wezens lijken vastbesloten om te wachten op het moment dat Nikolaj in slaap valt, zodat ze hem met hun glibberige tentakels kunnen verorberen. De jongen is sterk voor zijn leeftijd. Hij heeft zich voorgenomen om dit uit te zitten, hoe lang het ook mag gaan duren. De dood van zijn ouders en broer mogen niet betekenisloos blijven. In de verte hoort hij een zwaar gebonk. Het lijkt steeds dichterbij te komen. Hoewel hij zich licht in zijn hoofd voelt, heerst er een sprankje hoop. Het bonken bereikt haar hoogtepunt. Redding is nabij. Het bonken gaat over in kloppen, onregelmatiger, steeds sneller. Nikolaj ziet een zwart canvas en duizenden sterren. Het is prachtig! Het laatste dat hij voelt is de wind door zijn lange blonde haren. Alsof moeder hem weer zachtjes door de haren streelt voordat hij gaat slapen. Slaap zacht, Nikolaj.