Londen, 22 juli 2011. Lief dagboek. Het is alweer een hele tijd geleden dat ik je in mijn handen heb gehad. Er is de afgelopen tijd ook zoveel gebeurd. Nou ja, eigenlijk weer hetzelfde liedje. Keer op keer ga ik het gevecht weer aan, maar keer op keer verlies ik het. Toch tel ik mijn kleine overwinningen. De drugs hebben inmiddels geen macht meer over me. Gelukkig. Wanneer ik terugkijk naar mezelf, dan bekruipt me een akelig gevoel. En automatisch denk ik dan weer aan Blake. De liefde van mijn leven. Hij die zo goed voor me was, maar tegelijkertijd ook de man die mijn leven kapot maakte. Al die tijd bleven ze maar doorgaan. De paparazzi, die me niet met rust lieten. Mijn fans, die zich zo’n zorgen om me maakten, maar die me dwongen om avond na avond dat podium op te stappen terwijl ik het liefst gewoon ergens anders was. In mijn veilige, afgelegen wereldje waar niemand me pijn kon doen. Waar niemand me zou beoordelen, waar niemand weddenschappen zou starten met de vraag wanneer ik dood zou gaan. Lachend wijzen en zeggen dat mijn grootste hit ook mijn einde zou zijn. Ze wilden me opnemen. Ze wilden me opsluiten en die therapeutische onzin mijn keel doorduwen. Maar weer zei ik nee. Ik ben er gewoon zeker van dat ik de enige ben die mezelf kan helpen. Niet degenen achter hun bureaus die zo ver van de wereld af staan. Die geen flauw idee hebben hoe het is om mijn leven te leiden. Ooit zal ik ermee stoppen. Er komt een dag dat de alcohol mijn leven niet meer beheerst. Dat ik de baas ben. Morgen misschien. Maar niet vanavond, vanavond geniet ik nog een keer. De laatste keer, en dan beloof ik dat ik het opnieuw ga proberen.