Vandaag hoorde ik haar weer eens op de radio. Heerlijk. Wat was ze mooi indertijd, wat was ze liefelijk, wat een prachtige stem had ze. En dan die ontwapenende lach met dat mooie, glanzende gebit. Ze was en is nog altijd mijn idool. Neen, beter gezegd: hoewel ik toen nog een jochie was en zij een stuk ouder dan ik, was ik eigenlijk een beetje verliefd op deze vrouw. Mijn eerste liefde, geloof ik. Op afstand natuurlijk. Want het had toch nooit wat kunnen worden. Maar zij bracht voor het eerst romantiek in mijn jonge leven. Ook nu nog, als ik haar op TV in een oude film zie schitteren, of haar zoetgevooisde stem op de radio hoor, springt mijn hart open, maar huilt datzelfde hart gelijkertijd. Want dan besef je dat alles zo vergankelijk is. Vroeger zat ik gekluisterd voor de kwelbuis als er weer eens een showfilm, of een musical van mijn idool werd uitgezonderd. Ik weet het, het is nu allemaal zo oubollig, zo gekunsteld en liefelijk. Mijn lieve vrouw en anderen, vooral jongelui, zoals mijn kinderen, lachen me uit als ik ze vertel hoe geweldig ze was. Maar het feit dat ze in bijna 40 films hoofdrollen heeft gespeeld, ontzettend veel tophits, zoals Que Sera, Pillowtalks, Secret love heeft gezongen, ze diverse prijzen heeft gewonnen, is toch een bewijs dat ik niet zómaar gek was van deze vrouw. Op haar hoogtepunt heeft ze zich uit de filmwereld teruggetrokken. Zo nu en dan verscheen zo nog wel in talkshows, maar in feite leeft ze nu in stilte. Vreselijk jammer natuurlijk, maar aan de andere kant ook geruststellend, want zo kan ik mijn illusie in stand houden. Ondanks dat ze nu een oude vrouw van 91 is, ziet ze er nog erg goed uit en heeft ze nog altijd die bijzonder charmante lach. Ik zal wel heel erg ouderwets zijn, maar ik blijf verschillende van haar liedjes met plezier op mijn piano spelen en zolang ik leef, zal ik blijven genieten van alles wat deze aardse engel in haar filmleven heeft gepresteerd. Maakt niet uit of ze mij uitlachen of niet. Dank je, Doris.