Aan de rechterkant van de weg zie ik ze al staan, terwijl ook de chauffeur gas terug neemt. Ik zet mijn geblindeerde raampje halfopen, zodat ik straks vluchtig zoveel mogelijk handtekeningen op papiertjes, shirts, en zelfs ledematen kan zetten. Tevens heeft mijn manager een plastic tasje met opgerolde A3-formaat posters achtergelaten, welke ik reeds vanmorgen heb voorzien van mijn krabbel. De menigte ziet mijn extra lange limousine al aankomen. De voorste rij mensen, de die-hards, gaan door het dolle heen. Alsof ze een waas voor hun ogen krijgen, zo ook verkleurd hun ongebruinde huid rossig door hun opwinding. Politieagenten staan met hun ruggen naar mij toe om de dranghekken overeind te houden, terwijl ik boven de vele hoofden allerlei anonieme armen met pennen en papiertjes zie zwaaien. Sommige fans hebben zelfs een spandoek meegenomen, om hun liefdesverklaring al van verre leesbaar te maken. Nog een paar meter en het gejoel en geschreeuw zal oorverdovend zijn. Mijn chauffeur zal weer smalend op hen neerkijken. Hij vindt immers dat alle mensen gelijk zijn, en dat ik voor hem net zo belangrijk ben als elk ander die hem inhuurt. Hij begrijpt er niets van. Ik ben beroemd, verheerlijkt en nagedaan. Door mij als normaal te beschouwen onderschat hij in wezen de implicaties van mijn roem, de prijs die ik betaal. De prijs die ik betaal, die staat achter de schare fans. Het zijn de journalisten, diezelfde journalisten die ik gisteren nog betrapte met hun hand in mijn vuilniszak vol kattenbakafval, op zoek naar bewijs voor hun ongegronde theorieën over mijn wel en wee. Het zijn die journalisten die nu weer zullen vragen of ik wil lachen in de camera, waarna ze thuis alle kiekjes zullen doornemen, om na lang wikken en wegen de foto te kiezen waarop ik er het slechtste uitzie, en die zullen ze plaatsen in hun sensatiekrant, met als onsmakelijk onderschrift: 'Huidziekte of plastische chirurgie freak?'.