Woensdag, Iedereen houdt van haar. Echt iedereen. Dat maakt me vreugdevol alsof de lente komt. Pure ongebonden stralende vreugde. Totaal thuis, dat gevoel. Mooi maar ook bitter. Bitter want wie ben ik? Maar haar ogen liegen. Waarom? Vervaging. Ik vervaag zoals de regen mijn zicht vertroebelt. Het bed uit. Naar het café voor een whisky en overal zijn mensen. Ze dansen. Dat is verschrikkelijk prachtig. Dansende mensen op de straat. Maar ze dansen in de weg, voor mijn voeten. Laat al die mensen oprotten. Of ik? Uitbreken naar de andere zijde. Weg van alle dingen die er zijn of waren. Alle dingen die gebeuren. Onvrede, leed, verdriet en stekende vlammende pijn. Drank. Alle drank van de wereld dronk ik vandaag. Een grote vloeiende massa. Dat moet worden geschreven en gezongen. Het moet worden gevierd. Het leven van alle jonge mooie mensen moet worden geleefd tot het onvermijdelijke einde. Lopen kan niet meer. Ze moet me halen. En dan hoger. Ze moet het aansteken. Mij aansteken. Obsessieve liefde wordt geproduceerd in mij, in ons. Ik verberg me in haar eiland. Haar veilige haven wil ik ingaan. Keer op keer verdwijnen in elkaar. Maar het vuur is zo warm. Het is verschrikkelijk benauwend, ze verstikt me, ze moet weg. De deur staat open en ik duw haar. Die liegende ogen zijn onverdraaglijk. Ze is zo gemeen wanneer ze me niet verdraagt. Wie kan haar vertellen hoe het afloopt? Wie vertelt mij hoe het eindigt? Waar is de zoetigheid van de avond gebleven? Alle mooie beelden verdwijnen. Alles lost op in het voormalige oneindige. Gedachten in de put van verdwijning. Het moet stil, nu, alsjeblieft, Jim