5 augustus 1942, Weet je hoe het voelt om een oude jurk te zijn? Een jurk die niemand meer past en waar men vanaf wil? Gisteravond hebben ze het verteld. Dat ze door de gedwongen verhuizing geen kans zien om me mee te nemen. Te lastig. Geen geld. ‘Norma, meisje, het spijt ons verschrikkelijk. Je snapt toch wel hoe moeilijk dit voor ons is? Je kan niet terug naar je moeder. Ze kan het niet aan. Nu je zestien bent mag je trouwen. Heb je daar al eens over nagedacht?’ Ik heb netjes gewacht tot ze uitgesproken waren. Mijn pleegvader maakte het verhaal af. ‘We begrijpen, dat we je overvallen en dat je niet zomaar ergens een man vandaan kunt halen. De andere optie is het weeshuis. Sorry, kind, we gunnen je een ander leven na alles wat je al met je moeder hebt meegemaakt.’ Zonder iets te zeggen ben ik naar mijn kamer gegaan. Ik moet dit alleen doen. Al mijn opties uitschrijven en dan de juiste keuze maken. Het beeld van mama leidt me steeds weer af. Alsof ze verschrikkelijk haar best doet om mijn aandacht te trekken. Was het maar zo. Mama ik zie alleen nog je rode haar. De rest ben ik vergeten. Wil ik vergeten. Het schreeuwen, de mannen, de drugs. Misschien kan je er niets aan doen. Ben je echt ziek. Heb je geen eigen wil. Wat ik zou willen is dat je nu weet hoe ik me voel. Hoe veel pijn het doet om nergens meer een plekje te hebben. Nog één laatste keer zou ik mijn hoofd tegen je borst willen leggen. Zou ik willen dat je me heel stevig vasthoudt, mama. Ik moet helder blijven. Bedenken wat ik ga doen. Een miljonair is voor later. Nu trouw ik met James, mijn buurjongen. Hij heeft me al eens gevraagd. Daarna sla ik terug. Mijn sprookje van de beroemde actrice die trouwt met een miljonair moet nog beginnen. Mijn artiestennaam wordt Marilyn. Ja Marilyn Monroe, dat klinkt mooi.