Met rustige slagen zwom Jonas naar zijn toekomst. Naar de einder, daar waar de oceaan en de hemel elkaar vinden. Een schip schoof langzaam langs de verre horizon, naar zijn haven, waar ook ter wereld. Jonas besloot om een adempauze in te lassen. Hij had geen haast, hij had alle tijd, de einder wachtte wel. De ontmoeting van het water en de lucht is eeuwig, is tijdloos. Jonas draaide zich op zijn rug en liet zich drijven. Hij proefde het zoute zeewater op zijn lippen, voelde hoe de golven tegen zijn rug en achterhoofd klotsten. De zon hing laag boven de schuimkoppen. Rode tinten vermengden zich met oranje flarden waardoor een streep water goud kleurde. Jonas keerde zich om en begon richting de gouden streep te zwemmen. Van de rustige schoolslag ging hij over naar een krachtige crawlslag. De branding lag ver achter hem. Achter de branding was het strand van fijn wit zand waarop zijn badlaken lag. Op het badlaken hadden ze samen de liefde bedreven, hij en Lotte. Hij had het kuiltje in haar hals gekust en zij ontelbare malen zijn gezicht, zijn haar, zijn mond. Ze hadden uren in elkaars ogen gekeken en elkaars lichaam gestreeld tijdens de zwoele zomeravonden. Het verlaten strand was van hen geweest, evenals de mysterieuze maan en de fonkelende sterrenhemel. Hij was achttien en zij zestien, beiden gevangen in de hartstocht van een eerste verliefdheid. Overtuigd dat hun liefde eindeloos was, grenzeloos, groots, prachtig, tijdloos. IJverige badgasten hadden haar ouders ingelicht en met ogen vol tranen had ze hem gezegd dat het haar verboden was hem nog te ontmoeten. “Morgenavond kom ik afscheid van je nemen. Wacht op mij. Als ik er na een uur wachten nog niet ben, vergeet mij dan. Ik zal je nooit vergeten, jij, mijn eerste liefde. Jonas ,kom, ik verlang naar je!” Met zachte dwang had ze hem op het badlaken getrokken...... Jonas voelde zich moe worden. Hij draaide zich om en tuurde naar het strand. Hij was te ver afgedreven om te kunnen zien hoe een jonge vrouw handenwringend langs de waterlijn liep.