“Vertellen jullie eerst maar eens aan opa of we vannacht de klok een uur vooruit of achteruit moeten zetten.” Even bleef het stil, toen kwam aarzelend “Vooruit?” van Gert, mijn oudste zoon. “Precies, vooruit. En dus moet ie na de zomer weer…? “Achteruit!” kraaide Rolf, de jongste, nu zelfverzekerd. “Helemaal goed! Maar de klokken van vroeger, die kon je alleen maar vooruit zetten. Als je probeerde ze terug te draaien, dan gingen ze kapot. Dus, in plaats van de grote wijzer één rondje achteruit te draaien, moest je ze elf rondjes vooruit draaien.” Mijn vader begon, op verzoek van mijn kinderen, te vertellen over Thijs, een simpele, maar sterke knecht, die hem vaak een handje hielp. De kerkklok vooruit zetten was typisch zo’n klus waar je een extra handje bij nodig had en dus hadden ze afgesproken om die nacht in oktober 1977, samen de toren in te gaan. Maar die afspraak liep een beetje mis. “Oma had namelijk stiekem de klokken hier in huis al teruggezet.” “Helemaal niet stiekem!” klonk het vanuit de keuken. Moeder wist precies wanneer ze moest invallen. Ze kwam de kamer binnen, gevolgd door mijn vrouw met een dienblad vol koffie, limonade en een schaaltje met chocolade paaseitjes. “Oma was juist heel slim, want als je dan wakker wordt, weet je al precies hoe laat het is.” Mijn kinderen kenden het verhaal al bijna uit hun hoofd maar ze kregen nooit genoeg van het gespeelde gekibbel van hun grootouders. “Ik was het alleen vergeten te vertellen aan jullie opa, maar ja, hij had het natuurlijk kunnen weten.” “Opa had zich verslapen!” lachte Rolf. “En zo kwam opa dus een uur te laat bij de kerk aan.” ging mijn vader verder. “Maar Thijs was wel op tijd, en omdat ik te laat was, was hij alvast de kerktoren ingegaan. En weten jullie wat hij daar heeft gedaan?” “Hij heeft in zijn eentje de klok stilgezet!” “Hij kon de klok onmogelijk vooruit zetten, en dus heeft hij een uur lang, met zijn blote handen, in zijn eentje het grote tandwiel tegengehouden.” “En na een uur stond de klok weer gelijk”, zei Gert. Ik vroeg me af of hij het ook werkelijk snapte. Rolf liet zijn spierballen zien. “Ik word later net zo sterk als Thijs.” “Dan moet je goed je tanden poetsen en vroeg naar bed,” zei mijn moeder, “Thijs ging ook altijd vroeg naar bed.” “Moeten we echt nu al gaan slapen? zeurde Gert, “We hebben toch een uur extra?”