Voor de zoveelste keer keek ik op mijn radiowekker. Halfvier inmiddels. Weer een half uur verder. Wanneer val ik nou eens in slaap. Gisternacht was het hetzelfde liedje. Hooguit drie uur geslapen. Afgelopen zaterdag was ik, zoals gebruikelijk, rond middernacht naar bed gegaan. Een dag eerder zou het elf uur zijn geweest. Door dat ene uurtje kan ik toch niet zo uit mijn ritme zijn? Ik slaap altijd prima, maar nu is het al twee dagen foute boel. Ik draai me weer met een ruk om en trek het dekbed voor de zoveelste keer recht. ‘Wat heb je toch? Je ligt maar te woelen. Je maakt me om de haverklap wakker,’ siste mijn vrouw geïrriteerd. ‘Ik kan niet in slaap komen. Komt door die verdomde zomertijd, denk ik.’ ‘Nee joh, dat kan niet. Je maakt je natuurlijk teveel zorgen. Je moet je ontspannen. Ga schaapjes tellen, denk aan bloemetjes en bijtjes, of aan een mooi liedje, maar niet aan dat uurtje tijdverschil.’ ‘Hoe dan ook, ik vind het een stom gedoe. Waarom moeten we twee keer per jaar alle klokken veranderen. Is toch grote onzin?’ ‘Ik weet het niet, hoor. En nu ga ik weer slapen. Trusten’ ‘Ik blijf het belachelijk vinden. Denk eens aan de treinen, bussen, vliegtuigen, koeien, verpleegsters, noem maar op. Alles en iedereen moet zich aanpassen. Weet je wat? Ik ga een actie beginnen op Facebook. Zomer- en wintertijd moeten overal afgeschaft worden.’ ‘Hou je nou eens je kop? Ik wil slapen.’ ‘Ja, ja. Slaapse’ Ik nam me op dat moment vast voor om een facebook-actie te gaan ontketenen. Als iedereen dit gaat delen, zal er een golf van protest ontstaan tegen het voortdurend voor- en achteruit zetten van vele miljoenen klokken. Ik kreeg een voldaan gevoel over me. ’s Ochtends werd ik op de normale tijd wakker. Ik realiseerde me dat ik die nacht, nadat ik mijn plan bedacht had, meteen in een vredige slaap was gevallen. Mijn slapeloze uren bleken dus toch niets met die vervloekte zomertijd van doen te hebben. Het was gewoon de stress die ik daarover in mijn hoofd toeliet.