'Jongens, er is dit jaar maar één plek op Paranal*' Peter loerde over zijn brilrand naar het effect van zijn opmerking. Die miste zijn uitwerking niet. Zowel Hector als Patrick staarden hem ongelovig aan. Annet zette haar bril op haar voorhoofd, toen op haar neus en gelijk weer op haar hoofd. Beatrice hield zich krampachtig vast aan Patrick die haar knokkels wit zag wegtrekken. 'Eh, hoezo, maar een?' kuchte Hector met zijn schrapende stem die verraadde dat hij niet echt was gestopt met roken. Hij kon zich nog de zomers herinneren voor 1998, waar de lucht pesterig tot s'avonds laat blauw in je gezicht grijnsde en je gedwongen was je dagen door te komen met het verwerken van alle verzamelde data. Met de komst van ESO* met die prachtige VLT* waren er ieder jaar twee mensen die zielsgelukkig de zomer en de universiteit achter zich konden laten om zich onder te dompelen in het Walhalla van de Chileense winter. Een mooie traditie waarmee Peter zijn trouwe staf beloonde voor het verwaarlozen van hun kinderen of het vergeten van verjaardagen van ontevreden wederhelften. Als er al sprake was van een sociaal bestaan. Omdat de werkgroep toen naast Peter alleen uit hem en Annet bestond, mocht Hector in die tijd zich elk jaar tot de gelukkigen rekenen. Maar nadat de faculteit in 2008 op de schop was gegaan had Peter een nieuwe werkgroep moeten bedenken, met nieuwe perspectieven en een nieuwe naam die het nieuwe doel maar stiekem ook de oude lading moest dekken. En toen waren daar Patrick en Beatrice. Twee briljante geesten van de nieuwe generatie die de nieuwe kar gingen trekken. Niet alleen moest hij alle lofuitingen voor hen aanhoren (wanneer was de laatste voor hem?), vanaf dat moment werd er ook geloot. Geloot! Die avond was de weg naar huis langer dan ooit. De koffers die hij thuis tegen beter weten in al maanden van tevoren klaar had staan balkten cynisch in stilte. De keukenklok wierp haar ondraaglijk hard tikkende seconden in het rond. Twintig uur drieënveertig. Nog vijf uur en zeventien minuten. Het begin van de hel.