Daylight saving time Het duurt ruim een week, mijn lichamelijk gevecht tegen de zomertijd. Ze tikken niet goed samen die twee, mijn bioritme en die zomerklok. Het gevolg is een knallende koppijn, gedurende de hele week. In het weekend ziek. Daar kan ik de klok op gelijk zetten. Geregeld loop ik ontregeld met een muts op mijn hoofd. Dag en nacht. Ik ben moe, niet blij, spreek mijzelf toe in bemoedigende termen, vind “daylight saving time” veel mooier klinken dan zomertijd en spaar in een speciaal spaarpotje daylight. Maak liedjes over de “daylight saver” maar zing ze niet. Ik denk positief als de duif en de merel mij heel vroeg wakker roeken en fluiten, zij hebben tenslotte geen horloge om. Want elke morgen denk ik om tien voor zeven, het is tien voor zes. Ik mis een uur. Mijn vader's oude horloge, met een half horlogebandje, staat altijd op de wintertijd. Hoewel hij overleed in een zomer. Maar ik gun hem de winter. Ach ja. Aan de zomertijd wen ik als het weer winterttijd wordt. En dan begint dit verhaal weer opnieuw. Ik kijk wel uit naar de bloedmaan op 4 april. Maar dat heeft even niets met dit onderwerp te maken. Over ruim een week vlieg ik naar de andere kant van de oceaan. Ruim negen uur hang ik tussen hemel en aarde. Ik vertrek 's middags en kom 's middags aan en heb twee horloges om. Om niet te vergeten hoe laat het is of was, want de tijd ben ik kwijt. Mijzelf nog net niet. De nacht is gekrompen en ik ben iedere morgen veel te vroeg wakker. Om vijf uur trek ik al tijdloze banen in een zwembad. Ik sta op als de als de zon opkomt en ga slapen als hij ondergaat. Er fluit geen vogel. Bij thuiskomst, open ik mijn daylight spaarpotje en dan fiets ik iedere avond tot het donker wordt, drink ik wijntjes op terrasjes en lees boeken in de avondzon op mijn balkon. Tot de wintertijd. Dan begint dit verhaal weer opnieuw. (wegens knallende koppijn een waardeloos verhaal; met muts op)