Katendrecht 'Het is allemaal de schuld van de tweede stuurman.' Ik draaide mijn hoofd kort naar de man die op de kruk naast me zat, om daarna meteen oogcontact met Annie te zoeken en haar met een knort knikje duidelijk te maken dat ik nog wel een pilsje lustte. 'Geen slechte vent, maar in sommige dingen was hij nogal slordig.' Zijn stem klonk nu iets dichterbij. Annie verwisselde ondertussen in een geoefende beweging het lege glas voor een vol vaasje met perfecte schuimkraag. Ze keek me even verontschuldigend aan en haalde daarna haar schouders op terwijl ze me een knipoog gaf. Ik antwoordde met een begripvolle glimlach. Een vrouw met zo'n decolleté zou ik nooit iets kwalijk kunnen nemen. 'Nee, zet die maar bij mij op de rekening,' klonk het naast me toen Annie het derde streepje op mijn bierviltje wilde zetten. Annie zuchtte even, draaide zich om, en sloeg een schrift open dat naast het koffieapparaat lag. 'Morgen moet je afrekenen, Henk.' Ze had niet echt een mooie stem, maar ze had de gave iedere zin even uidagend te laten klinken als de contouren van haar perfecte billen en ronde heupen die zich aftekenden tegen het strakke rokje. 'Vrouwen!' Een broederlijke klap landde op mijn schouder. 'Klote tweede stuurman. Zó slordig. Hij moest de klok aanpassen. Da 's toch niet zo moeilijk? Jij hebt vanochtend toch ook je horloge een uur vooruit gezet?' De waterige blauwe ogen keken me dwingend aan. Ik knikte. 'Nou, dat vergat hij dus de laatste drie tijdzones die we passeerden.' De groeven rond zijn ogen en mond vonden een wrange diepte. 'We hadden een afspraak, mijn vrouw en ik. Dat hoe laat we ook aanmeerden in Rotterdam, ik altijd pas om zes uur thuis zou komen, dat ik dan kon aanschuiven aan tafel.' Ik keek hem vragend aan. 'Daar stond ik om drie uur, in de deuropening. Te luisteren naar het kreunen van dat wijf en het geile geschreeuw van mijnheer Toussaint van de rederij.' Hij liet een stilte vallen. 'Dubbele moord. Vijftien jaar.' Ik knikte weer, afwezig. Annie's slanke benen leken geschapen voor naaldhakken.