Wekelijkse sschrijfopdraacht #$& YA Er klinkt geschreeuw. Een baby huilt. Ik zie geen hand voor ogen, maar tast met mijn vingers langs de ruwe muren om mijn weg te vinden. Niet voor het eerst. Wij trekken ons terug onder de grond en laten de indringers de ruimte om te roven. “Vreedzaam samenleven” wordt dat genoemd, maar het is een laf vluchten. Jarenlang wist ik niet beter. De schuilkelders hoorden bij het leven zoals het middagmaal en het avondgebed. Dat wij “samenleefden” met anderen, die wij met rust dienden te laten, leek vanzelfsprekend. Maar waarom moesten wij eigenlijk altijd opzij? Waarom mochten zij nemen wat ze wilden van wat wij plantten en verzorgden? Yozu beantwoordde de vragen die mijn ouders weigerden aan te horen. En daarna vertelde hij verder. Hij leerde me de geheime gangen kennen naar de kamers waar het verzet gepland werd. Vanavond tref ik Yozu in gesprek met Sabi. Beiden kijken me doordringend aan terwijl ze ongestoord door mijn aanwezigheid verder praten. “Ze is een kind.” “Allang niet meer!” “Ik doel niet op leeftijd, maar op kennis. Op ervaring.” “Ze weet alles.” “Alles wat jij haar verteld hebt, ja. Maar ze weet niets echt. Niets van de Komst. Niets van de strijd. De doden.” “Geschiedenis, oude geschiedenis! Het wordt tijd voor de toekomst.” Een onbekend gevoel beheerst mijn ingewanden. Het voelt alsof er iets strakgetrokken wordt wat ik niet meer kan ontspannen. Mijn ogen verwijden zich, kou trekt over mijn voorhoofd. “Ik heb een speciale opdracht voor je,” wendt Yozu zich tot mij. Ik voel mezelf knikken, zonder de betekenis daarvan te begrijpen. Ik kijk in Sabi's sombere ogen. Op de tast vind ik mij weg terug. Ik voel plots het eelt op mijn vingers. De jaren die ik hier langs de muren sloop. Dat is mijn ervaring. In mijn hoofd bonkt de opdracht. Mijn kennis. Ik weet alles. Alles wat nodig is. Ik open het luik en voel mij kleiner dan ooit.