TrrrTRrrTRRrTRRR! Het is verdomme midden in de nacht. Welke gek is dat nu weer? ‘Met Super Jolanda, wie belt me op dit onchristelijke tijdstip?’ ‘Sorry, je spreekt met de burgemeester. Er is een grote ramp gaande. Super Jolanda wil je alsjeblieft zo snel mogelijk komen helpen. Ik zit met mijn handen in m’n burgemeestershaar’. Alsof die halve zool nog haren heeft. Hij bedoelt vast en zeker dat hij met zijn handen vast zit in de lijm van zijn toupet. ‘Wat is er aan de hand dan? Een half uur slaap is voor een superheld ook te weinig. Ik heb tot in de vroege ochtend zitten zuipen met Mega Mindy. Kan het volk niet voor een keer zichzelf helpen?’ ‘Maar de stad wordt geterroriseerd door Brute Karel, hij probeert de Geldbank te overvallen. De enige die Brute Karel kan verslaan ben jij’. ‘Zeg tegen de politie dat ik niet aangehouden mag worden om te blazen. Ik heb echt te veel gehad en ik ga mijn rijbewijs niet inleveren omdat ik de stad weer eens moet redden’. Met tegenzin sleep ik mezelf naar mijn zwarte Oldsmobile 442 convertibel uit 1971 -cadeautje van de garagehouder toen ik zijn garage had geblust na een onverwachte brand- en ga vol gas zwabberend op weg. Bij de bank aangekomen zie ik dat Brute Karel er beroerd aan toe is. Hij is zo zat als een aap en krijgt het niet eens voor elkaar om zijn pistool op de bankmedewerkster te richten. Ik loop naar Brute Karel toe en fluister iets in zijn oor wat voor altijd tussen ons zal blijven. Als ik buitenkom staat de hele stad weer eens te klappen omdat ik zo geweldig ben. Ik heb er genoeg van. Dat geouwehoer altijd. Terwijl ik weer naar huis rij, stuur ik een app naar Mega Mindy. ‘Ik weet niet hoe jij erover denkt, maar ik ga binnenkort vertellen dat ik helemaal geen echte superheld ben’.