Uiteindelijk viel het mee. De meeste collega's hadden het op een mislukte kleurspoeling gehouden. Wat hij wel vermakelijk vond omdat hij in de paniek voor de spiegel in de badkamer gisteravond zelf niet veel verder kwam dan dat hij op een uil leek. 'Maar wel een wijze uil,' had zijn ontsnappingsgrapje moeten zijn. Het was allemaal niet nodig gebleken. Gedurende de hele dag was hij diverse keren naar het toilet geslopen om een snelle blik op zijn haar en hoofd te werpen. Op de kleurspoeling had hij geen grapje kunnen verzinnen maar dat was niet zo verwonderlijk. Deze grijze uitstraling stond model voor zijn leven en karakter. In niets leek hij op zijn opa, de rechtsgeleerde. Dat het kantinemeisje 'Oeh, sexy,' had uitgeroepen, veranderde daar niets aan. Zij bezat het talent iedereen een warm gevoel mee te geven. Vlak voordat hij naar huis wilde gaan, was er toch ineens een verandering. Nu waren niet alleen zijn bakkebaarden en zijkanten verkleurd maar ook zijn wangen en het puntje van zijn neus. Thuis gekomen kon hij niet meer stoppen met piekeren en ijsbeerde hij alleen nog maar op en neer naar de badkamer waar de spiegel hem steeds meer de hoop op een goede afloop ontnam. Inmiddels was zijn hele hoofd grijs en begon zijn borstkas ook te verkleuren en voelde als een kathedraal: hard, groot en ruimtelijk. Maar bovenal begon hij ook steeds langzamer te lopen. Zijn benen waren zwaar als zakken zand geworden die hij naar voren moest gooien. Wanhopig strompelde hij naar de spiegel. Zijn huid was hard en glimmend maar ook geurloos; zijn enige echte mannelijke eigenschap ook al weg. Onthutst staarde hij zichzelf aan. Verbijsterd, daar hij gisteren nog vol trots in de ogen van het standbeeld van zijn grootvader had getuurd en zo graag op hem had willen lijken.