De tijd zal het leren Heel, heel lang geleden was er niets, helemaal niets. Toen ineens, met een geluidloze knal die zijn weerga niet kent, werd er een ‘éénkoppig’ lichaam geboren; een tijdelijke manifestatie vanuit het oneindige. (Tijdelijk, omdat alles wat een begin heeft ook een einde kent.) Dit lichaam was in den beginne loeizwaar en gloeiend heet, homogeen van structuur en vorm en bestond uit deeltjes van een en hetzelfde soort, we noemen het waterstof. Mét de geboorte van dit eerste waterstofcorpus werd tevens de liefdeskracht gelanceerd. De deeltjes zaten zo dicht op elkaar geprakt en waren zo heet geblakerd dat ze niet anders konden dan een incestueuze relatie met elkaar aangaan. Dat deden ze als de konijnen en in het van oorsprong soortzuivere lichaam ontstonden soortvreemde vergroeiingen; hoe kon het ook anders. Het gedrocht helium werd geboren. Dit tweekoppige monster had evenveel paringsdrang als het moedergas waaruit het was geboren en fuckte met alles wat het tegenkwam. Zo ontstonden er in de loop der eonen steeds nieuwe en complexere elementen, die alle graag vreemd gingen, maar ook elkaars nabijheid opzochten. De ruimte die deze koloniën innamen werd steeds groter en groter en zo kwam er een kosmos tot stand vol oersoep waarin klonters werden gevormd die zich samenbalden tot nooit eerder vertoonde lichamen als sterren en planeten. Allemaal nagekomen vergroeiingen van dat éénkoppige waterstoflichaam. Zo ook onze aardkloot met alles erop en eraan. Op onze bol werd de rijkdom aan gedrochten uit die oersoep ten toon gespreid en door een gunstig klimaat heeft het copuleren der elementen hier een ongekend hoogtepunt bereikt door de vorming van ontelbare brokken, fragmenten, hompen, kluiten, kwakken, zooien, oftewel de hele, bekende mikmak en rataplan, onder andere de meest uiteenlopende levende wezens met een ingeweven groeiplan, emoties en intelligentie. Waaronder ook de mens als geëvolueerd en gerecycled nevenproduct van die oude oerknal. Gedrocht of hoogstaand wezen? De tijd zal het leren!