Dit was al de derde keer dat de vrouw naast hem naar hem keek. Even dacht hij dat ze misschien zag dat hem iets mankeerde, totdat hij haar blik zag en hij zich besefte dat zijn wiebelende been haar irriteerde. “Sorry hoor,” zei hij, “maar dit is allemaal nieuw voor me.” De vrouw negeerde hem en las verder in haar tijdschrift. De ongemakkelijke stilte bood te veel ruimte voor gepieker. Hij voelde een paniekaanval borrelen in zijn binnenste, klaar om toe te slaan. Wat was er toch met hem aan de hand? De laatste tijd had hij een knoop in zijn maag en was hij erg nerveus. Hij kreeg geen hap door zijn keel en was daardoor al zeker drie kilo afgevallen. Dat laatste kon niet echt kwaad natuurlijk, maar het was wel een signaal dat er iets mis was. Eindelijk was het zijn beurt en gaf hij de dokter een klamme hand. Ook al geen goed teken. Na zijn zoektocht gisteravond op internet was het hem duidelijk geworden dat zijn symptomen niks goeds voorspelden. De dokter dacht blijkbaar hetzelfde en onderwierp hem aan een grondig onderzoek. Hij werd van top tot teen gecontroleerd. De stethoscoop voelde koud aan op zijn warme gebruinde huid. Blijkbaar was er echt iets ergs aan de hand, want de dokter maakte zelfs een echo. Met ontbloot bovenlichaam ging hij op het bed liggen en keek angstig naar de monitor. Hij schrok toen de dokter een raar geluid maakte en een vreemde grimas trok. “Als ik het niet dacht,” zei hij met een glimlach, “u heeft vlinders in uw buik.”