We klauwen samen door de modder, bestuurd door de luitenant die op zijn beurt door politiek geratel is gestuurd. Rusteloos, onvermoeibaar draaien we door. We vreten kilometers zolang we gevoed worden. Velden of wegen: het maakt ons niet uit, al maken die kasseien een hels kabaal. Zeker als we met een heel bataljon op pad gaan. Ja, samenwerking is onze kracht, of we nou in linie voorwaarts gaan of onszelf als een blok formeren. Toppen en dalen houden ons gewoonlijk niet tegen, tenzij ze te scherp zijn, te kort door de bocht. Dan stoten we onze neus en komen we vast te zitten. Gewoon een kwestie van opletten, natuurlijk. Weet je, het lijkt misschien wel dat wij dit leuk vinden, maar dat is maar schijn. Als we winnen worden we helden genoemd, een tijdelijk goed gevoel. Maar het is waanzin. Niets minder. Pure waanzin. Gevechten die de onze niet zijn. Gevechten gericht op onderwerping van andere mensen. Gevechten gericht op vernietiging. Strijd die zogenaamd noodzakelijk is om onze vrijheid te beschermen. Een vredesstrijd, een contradictio in terminis. Als wij ons eraan onttrekken, zijn we lafaards, deserteurs. Dus zijn we machines met uitgeschakeld verstand, meerollend in het gareel van de heersers. Dodelijke machines om hun dodelijke ongerustheid weg te nemen. Het zal nooit ophouden, nooit genoeg zijn. Er is altijd wel een terrorist, tiran of tegenstander. En anders creëren ze die. Dus klauwen we samen door de blubber. We maken onze banden vuil en stinken naar diesel, zweet en bloed. We doen gewoon voort, apathisch, zonder klagen, zonder protest. Zonder te proberen ons eraan te onttrekken. Het ergste is dat wij dit menselijk noemen.